Een zondag zoals zondagen vreemd genoeg vaak zijn: traag en initiatiefloos. Alsof het in de genen zit. Het is momenteel meer een kwestie van in de voeten zitten. Hoewel het pijn-element stukken minder is, blijven het gezwellen, die ik niet als de mijne herken. Stijf, zwaar, moe en opgedrongen. Zitten, staan, lopen en zelfs liggen. Het is het allemaal nog niet. In alle gevallen zijn de voeten op een overheersende manier aanwezig.
Is dit het waar ik het mee moet gaan doen? Donderdag a.s. zijn het vier wkn dat het gedoe gaande is en om nou te zeggen, dat het vooruit gaat, is mezelf voor de gek houden. Het is dan wel stap voor stap mogelijk om mijn taakjes weer op te nemen, maar niets gaat van harte. Het is overzichtelijk afzien. Doorbijten en 's avonds constateren, dat er visueel niks is veranderd. Soms zelfs het tegendeel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten