Het zal aan mij liggen, je moet het tenslotte nooit eerst bij de ander zoeken. Inmiddels weet ik echter wel beter. Ondanks de zeer diverse en niet bepaald beperkte ervaring schijn ik steeds een zeer speciale groep vrouwen te treffen, namelijk die club, die het niet kan nalaten om constant èn ongevraagd voor de ander, in dit geval mij, te denken. Noem het inleven, meeleven, betrokkenheid, voor mijn part emphatie, uiteindelijke blijft het niks meer en niks minder dan uiterst irritante bemoeizucht. Spreek iemand van het andere geslacht erop aan en het zal ontkent, gebagateliseerd en vooral buiten haarzelf worden geplaatst. Neeeeeeeee, zij doet het niet, maar ze snapt wel, wat ik bedoel. Dat laatste moet alle alarmbellen laten rinkelen.
We hebben d'r nog zo een. Veranderen! Probeer mij niet te veranderen. Dat heeft al menig stukgebeten gebit gekost. Zelfs gewaarschuwd, gaan ze met z'n tweeën toch de mist in. Het is soms ff wachten, maar het moment, waarop de opmerking "Waarom kun je dat toch niet GEWOON zo doen." komt, is een grotere zekerheid, dan dat de zon na de nacht zal opkomen.
Hemeltergend. Het is dat mijn haren vanzelf uitvallen, anders had ik ze inmiddels met regelmaat een handje geholpen. Moederkloeken zijn het allemaal, tot in de verste uithoeken van de kleinst te onderscheiden onderdelen van de genen. Maar laat ik nou niet hun ei zijn ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten