Herfst, een vleugje lente en boem daar dondert de herfst weer door het land. Hardnekkig baasje dit jaar. Een beetje normaal lopen is alleen nog op asfalt mogelijk en laat ik dat hier nou nergens hebben. Het is glijen en glibberen. Iedere stap naar buiten een dikke vinger naar de gipsafdeling van het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Of je daar nou weer de zg of werkelijke opwarming van de aarde met de haren bij moet slepen, waag ik eerlijk gezegd te betwijfelen. Het op het bordje leggen van een politiek leider van een land, zoals de Britten doen, lijkt me helemaal van de pot gerukt. Het toont voor de zoveelste keer aan, dat de mens denkt alles te kunnen controleren. Een illusie die werkt zolang dingen gemiddeld en voorspelbaar blijven. Iets zegt me, dat dit dus eigenlijk betekent, dat de mens bijna altijd naast de pot pist, maar te stom is, om dat te willen begrijpen of accepteren, zo je wilt.
Een paar droge dagen zou echter wel erg prettig zijn. Het is kwestie van uitzitten, vrees ik. Alleen de boeren worden hier in Europa -zoals altijd- overal weer beter van. De mallemolen van de misplaatste vergoedingen zal inmiddels al weer druk aan het draaien zijn. Deze zomer nog een droogtegolf er tegenaan en het jaar is qua inkomen voor de gemiddelde grondbewerkende ambtenaar weer gelopen. Je had ook geen vak moeten leren. Je had gewoon stom moet blijven en boer worden of intellect pretenderen en in Brussel solliciteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten