Als alle stukjes van de puzzel netjes passend zijn aangeschoven, is het beeld, zo mag gezegd worden, compleet, de oefening gerealiseerd en kan het resultaat opgeborgen worden. Eenzelfde soort redenatie houden mensen erop na mbt de rouwverwerking. Zeker als het de dood betreft van een persoon, die nou niet bepaald toevallig door je leven fietste.
Zoiets hoor je wel vaker in je leven. Zolang het je niet betreft, raakt het je niet. Ben je de klos, kun je er nog niks mee, net als met al die andere goedbedoelde, maar volstrekt nutteloze en onbruikbare open deuren, die voor je ingetrapt worden. Het slaat ook allemaal nergens op, hoe waar het ook mag wezen. Als je ergens geen behoefte aan hebt op een dergelijk moment, is het, om verteld te krijgen, wat je volgens compleet onkundigen te wachten staat. Mocht al van ervaring sprake zijn, dan zegt dat verder ook niks.
Er is maar één weg ... de jouwe. Niemand kan dat voor en ook niet mèt je doen. "Doorgaan" is alles wat telt, tenzij je besluit de boel af te kappen. Daarna kun je ervaringen gaan delen, mocht je al willen, als soort van verwerkingsflippo's. Voor je het weet, vaag je het persoonlijke met het globale uit, verval je, als je niet uitkijkt, zelf in platitudes en houdt open deuren open.
Ja, de verwerking kost 2, 3, 4, 5, 6 misschien wel 7 jaar. Ja, je moet je niet verzetten en het verlies accepteren. Ja, het heeft geen zin om in het caroussel van het 'waarom' te stappen. Ja, boosheid mag, verdriet kost tijd en alles komt uiteindelijk wel weer op pootjes terecht, welke pootjes is afwachten, maar wel op pootjes. Alles heeft wel een kern van waarheid, maar daarmee weet je nog niet, wat je waarmee moet doen om waar te komen. Ik ben er .... net, sinds gisteren, en ben onderweg door velen aangemoedigd, maar die pedalen moest ik uiteindelijk toch zelf rondtrappen. En terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten