Half twee. Normaal. Vijf uur, aardig. Half zeven. Soit! Half negen. Voorspelbaar. Een keer lekker rekken, omdraaien en ineens is het 09:43!!! Het voelt aan alsof een stuk tijd is overgeslagen, er tussenuit is geknipt. Geen geintjes met de herkenning of oriëntatie maar daar houdt het 'normaal zijn' ook op. Wat ik de hele nacht weet, namelijk hoelaat het is, als ik weereens wakker wordt, ontglipt me hier. Wat seconden lijken, is feitelijk ruim een uur.
Nu zal me dat uur een worst wezen. Ook zomer- of wintertijd verschuivingen leiden niet tot dagenlang geëmmer over de biologische wijzerplaat en het feitelijke standje van de klok. Dit voelt ergens ongemakkelijk en dan knap concreet. Het is een terugkeer ergens ver, ver vandaan. Geest en lichaam zijn bovendien geen beste maatjes. Ze hebben elkaar de rug toegekeerd of een van beide heeft een dikke vinger gemaakt naar de ander, zonder mij daar verder in te kennen.
Het duurt ff, voordat van enige welwillende samenwerking sprake is en de dag bij de horens kan worden gepakt. Wat niet wil zeggen, dat de start van harte gaat. Het gaat nog uren duren, want inmiddels ervaring, voordat het ongemakkelijke gevoel uit hoofd en buik is verdwenen. Heeft mijn 'ik' een nieuw spelletje gevonden??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten