Laat ik mezelf op het eiland houden, is wel een goed idee voor vandaag. Weg van het strand en uit de brandende zon ergens in de donkere koelte van het bos. De mooiste plek is in het midden tegen de steile voet van rotspartij, die het eiland zijn naam heeft gegeven. Achter een haag van klimplanten ligt een soort karstput verscholen waar mening binnenbad zich een voorbeeld aan had mogen nemen, qua vorm en grootte. D'r valt net voldoende licht door het bladerdek om van de pracht te kunnen genieten, zonder dat je je nek hoeft te breken. Volgens mij moet daar nog zeker een half kratje bier in het water staan en ook een paar flessen rum begraven liggen. Hoewel ik die flessen al een keer ter vergeefs heb gezocht. Maar die plek is me nou te ver.
Hier net achter de hut op het zomerbed is goed genoeg, koelkast onder handbereik en binnen de kring van de satellietverbinding met de rest van de wereld. 'De rest van de wereld'...., een begrip dat de afgelopen maanden in rap tempo aan betekenis heeft verloren. Mocht de westerse wereld vergaan, dan zou het best kunnen zijn, dat ik daar pas weken later achterkom. Ook in het dorp, sorry stadje zijn ze nauwelijks met de rest van de wereld bezig. Hun horizont reikt net tot aan de hoofdstad, waarna de rest van de wereld ondergaat in een dikke mist. Henri zal zich vandaag heel wat drukker maken om die 24 Duvel, die ik niet kom ophalen dan of Obama het nou eens is met Poetin over de aanpak van de Oekraïnse burgeroorlog. Ook ik maak me daar niet meer druk om, maar voel wel nog steeds die vreemde behoefte het te willen volgen. Hoppa, de laatste Duvel en nog een halve fles illegale tequila .... als de bacillen dat overleven, weet ik het ook niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten