Wat verloren gaat, mis je pas, als je het weer wilt gebruiken. Opener kan de deur nauwelijks, maar toch verbazing de afgelopen dagen, als ik bezig probeer te zijn met dingen, die wat verderop liggen dan morgen of volgende week. Mensen zeggen wel eens dat ze van dag naar dag leven. Ik denk dan altijd "Amehoela!", nonsens. Als je boodschappen doet, denk je verder dan de maaltijd van de dag. Voorraadbeheer, een vorm van reserveren en reserveren doe je op veel plekken, met diverse doelen en op de meest uiteenlopende wijzen. Met het onderwerp en de bouw van een badkamer reserveer je bijv. douche- en baddermogelijkheden voor gauw een jaar of tien.
Maar zonder pas aan overmorgen te denken als vandaag gisteren is, kun je toch in een stramien terecht komen, dat nauwelijks verder kijkt dan, zeg de volgende week. En zo leven ik eigenlijk al wat langer, denk ik. Bezig zijn met het opstarten van de bouwactiviteiten vanaf half maart kost me moeite en dan niet alleen vanwege de gebruiksaanwijzing van meneer de aannemer. Nee, gewoon omdat het over grenzen gaat. Tijdsgrenzen, waar ik niet meer mee bezig ben.
En als je dan met 2016 probeert bezig te zijn, krijgen dingen iets surrealistisch. Het onderwerp raakt al aan de grenzen van het voorstellingsvermogen. Dat het werkelijk mogelijk zou zijn tart bijna de realiteit. Maar dat het dan ergens in de wijde zakken van de toekomst hangt, maakt het tamelijk irreëel voor iemand, die zich al gauw twee keer per dag morgen niet ziet halen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten