Uitsmijter

 Nou mooi dat het geen schrikkeljaar is, kan morgen van maand worden gewisseld. Geeft tenminste de illusie van beweging in voorwaartse richting. We gaan deze maand op dezelfde stemmige wijze eindigen, als we 'm begonnen zijn. Als altijd hebben we betere tijden gekend, al zijn we die inmiddels aardig aan het kwijtraken in de geheugenpartijen.

 De aanhoudende herfst is een mooie symboliek voor het moment, maar dan met hetzelfde triesttreurige gemiezer over meerdere jaren uitgestreken ipv die ene winter, die er op dit moment bij in is geschoten. Voor alles moet ruimte zijn. Je hebt het me meermaals hier horen verkondigen. Al is het maar om saaie continuïteit te voorkomen. Ik ben ook geen voorstander van het door mindere periodes heenslikken. Laat maar komen, geef/neem de ruimte en onderga. Maaar.....

 .... maar als je het leven kortom op biologische verantwoorde wijze weer in een soort baan hebt weten te krijgen, de emoties naar rustigere vaarwateren hebt weten te laveren en de menselijk maat hebt ge(her)ïntroduceerd in de dagelijkse bezigheden, waarom, ja de compleet verkeerde vraag, maar toch .... Waarom werken de omstandigheden dan op z'n zachtst gezegd niet mee??

Apen

 Mensen zijn gek. Een gegeven van alle tijden en in al die tijden zijn er altijd weer momenten, waarop de waarheid pijnlijker aan het oppervlakt komt dan in de tussenliggende opvulling. Dat vrouwen borsten met siliconen op de gewenste maat proppen en artiesten hun gelaat jeugdig houden met een goed gevulde spuit of het strak trekken achter de oren, is allemaal eerder routine dan nieuws. De ene keer worden de lichamen compleet baby-like geschoond op een manier, dat het lijkt alsof iedereen een pedofiele voorkeur heeft ontwikkeld. En dan ineens gaat men baarden voller transplanteren. Of gaat het zelfs samen? Onder de gordel of misschien wel halslijn kaal en erboven vol begroeid??

 De 'maakbaarheid' van het uiterlijk raakt langzaam aan zijn grenzen. Mag ik hopen. Siliconen billen en borsten, afgezogen buiken, geharstte borstpartijen, kale kruizen, alles onder de tattoo's en van achter tot voren lekgeprikt met piercings. Als die onzin geen "Back to ...." ontwikkeling weet te triggeren, doorloopt de mens naast zijn 'nomale' biologische fasen straks ook 3 of 4 verbouwingsfasen, alvorens alle hoop wordt opgegeven en het siliconen-botox-epileer-verf-prik en transplanteer staketsel in elkaar dondert en men niet alleen meer hunkert naar zijn of haar jeugd, maar ook naar een uiterlijk dat ooit ergens de link met het zelfbeeld is verloren.

Bazooka ...

Verzoek:
 Via een relatie werd ik gewezen op uw aanbod. Wij zijn al langer op zoek naar een geschikte plek voor een trainings-retraitecentrum in Frankrijk.
Op het eerste oog kan uw aanbod hieraan voldoen.
Woensdag vertrekken wij naar Frankrijk en rijden nagenoeg langs St. Yrieix.
Onze vraag is of er een mogelijkheid is donderdag het domein te bekijken.

Antwoord:
 Een blik werpen .... is geen enkel probleem. Dat zou zelfs kunnen zonder mijn tussenkomst. Wilt u meer, dan is het misschien handig om iets meer uit te wisselen over wensen (uw kant) en mogelijkheden (mijn kant).

Reactie:
 Dank voor uw snelle reactie.
Eerst willen wij een eerste indruk van het ensemble hebben en wij zouden dat graag donderdag doen.
Daarna zullen wij u contacten over onze bevindingen en eventuele vragen.
Is dat akkoord?
Wij verwachten in de middag ter plaatse te zijn (rond 14.00 uur)
Kunt u regelen dat wij het dan kunnen bezichtigen?

Antwoord 2:
 Een beetje moeilijk van begrip ...... heb ik het idee. Die eerste indruk kunt u uzelf verschaffen. Het terrein is vrij toegankelijk. Zonder fatsoenlijke info over u, uw mogelijkheden, wensen, etc ga ik geen rondleiding doen. Het is hier geen museum of erger. Iedereen kan wel langs willen komen. Ik heb andere hobbies.

Vervolgreactie:
 Nee, dit is niet de reactie die voor ons aanleiding is om door te gaan hiermee.
Dat zijn wij ook niet gewend.

Antwoord 3:
 Da's fijn. Ik ook niet.
Prettig avond.

Vastloper

 Je hebt dagen in soorten en maten en zelfs de dagen 'van niks' kennen hun variaties. 'Niks' is niet altijd 'niks'. Zolang het 'potjes en deksels'-verhaal op dagen van toepassing is, lukt het altijd wel om iets van een mouw ergens aan vast te knopen, en valt uiteindelijk mee wat vooraf  het vormloze niet leek te ontstijgen.

 Gisteren bijvoorbeeld. Begin van de week. Een flauw gevoel. Zelden een gedenkwaardig moment. Eerder hinderlaag dan vrolijk vertrekpunt. Maar aardig weertje en zonder dralen in de voiture gestapt en me van de ene bezigheid naar de andere getransporteerd. Uiteindelijk nog zinnige zaken op de rails gezet ook. Had ik op de rand van het bed teruggekeken op de dag, had ik misschien zelfs iets van tevredenheid weten te ontdekken.

 Maar soms heb je van die dagen, waar je met de beste wil van de wereld niks mee aankunt. Zoals vandaag. Nat begin. Een stemming glibberiger dan paling in een emmer snot. Nergens zin in. Ook niet in niks doen. Dan wordt het aardig krapjes om nog iets van een draai te fabriceren, die met een hoop fantasie en welwillendheid in de buurt van de mogelijkheid zou kunnen komen, dat het waarschijnlijk -weliswaar bij gebrek aan beter- de best haalbare kaart betreft.

 Wat gisteren, eenmaal begonnen, van het een naar het ander leidde, blijft vandaag steeds weer in proberen steken. Zo'n startende motor, die de goed gevulde accu dankbaar leegtrekt en het verder verdomt. We doen nog een laatste ronde en anders geef ik me gewonnen. Slechts op punten, maar toch.

Richting?

 ..... Ik denk; Duvel.

Overleefd

 Het radbraken weten te stoppen. Nu alles een beetje goed terug stoppen op de gewenste plek, geen botten gebroken maar menig spier overwerkt en vele pezen overstrekt. Het leven lijkt soms meer op een seriële herstellingsfase, dan het gewenste feest met af en toe een dippie.

 Ongewild gewerkt deze week, zullen we maar zeggen. Gelukkig is het zondag, schoonmaakdag, al zal de wervelwind nog minder wervelen dan normaal. Iets zal echter moeten gebeuren, niet in de laatste plaats omdat straks weer nieuwsgierigen komen neuzen. Niet dat ik de verleiding voel tot een flitsende presentatie. De eerste indruk is weinig enthousiasmerend, om dat hopeloze woord te gebruiken. Maar weet wie vergis ik me nu de verkeerde kant op, zoals ik me al vaker tot illusies heb laten verleiden.

 Eerst nog maar een koffie. Tegen die tijd zal het tweede oog misschien ook open willen en, laten we wel wezen, dat geeft toch altijd weer een wat evenwichtiger beeld van de werkelijkheid. Straks kunnen we dan alle kanten op, zowel de Duvel als de Champagne liggen koud.

Afzondering

 Laat ik mezelf op het eiland houden, is wel een goed idee voor vandaag. Weg van het strand en uit de brandende zon ergens in de donkere koelte van het bos. De mooiste plek is in het midden tegen de steile voet van rotspartij, die het eiland zijn naam heeft gegeven. Achter een  haag van klimplanten ligt een soort karstput verscholen waar mening binnenbad zich een voorbeeld aan had mogen nemen, qua vorm en grootte. D'r valt net voldoende licht door het bladerdek om van de pracht te kunnen genieten, zonder dat je je nek hoeft te breken. Volgens mij moet daar nog zeker een half kratje bier in het water staan en ook een paar flessen rum begraven liggen. Hoewel ik die flessen al een keer ter vergeefs heb gezocht. Maar die plek is me nou te ver.

 Hier net achter de hut op het zomerbed is goed genoeg, koelkast onder handbereik en binnen de kring van de satellietverbinding met de rest van de wereld. 'De rest van de wereld'...., een begrip dat de afgelopen maanden in rap tempo aan betekenis heeft verloren. Mocht de westerse wereld vergaan, dan zou het best kunnen zijn, dat ik daar pas weken later achterkom. Ook in het dorp, sorry stadje zijn ze nauwelijks met de rest van de wereld bezig. Hun horizont reikt net tot aan de hoofdstad, waarna de rest van de wereld ondergaat in een dikke mist. Henri zal zich vandaag heel wat drukker maken om die 24 Duvel, die ik niet kom ophalen dan of Obama het nou eens is met Poetin over de aanpak van de Oekraïnse burgeroorlog. Ook ik maak me daar niet meer druk om, maar voel wel nog steeds die vreemde behoefte het te willen volgen. Hoppa, de laatste Duvel en nog een halve fles illegale tequila .... als de bacillen dat overleven, weet ik het ook niet meer.

Eiland

 Geen verleiding om de kledders en de rochels breed uit te smeren. Het is integendeel vooral een klein, heel klein wereldje, waarin je, weinig in staat tot iets, terechtkomt. Het is, dat de grootte van het huis noopt tot enige beweging om van de ene plek op de andere te komen. Het spreekwoordelijke 'twee keer vallen' zit er niet in, al zou het beter bij mij huidige energieniveau passen. Zo gezien ben ik gisteren hooguit acht keer heen- en weer gevallen tussen bed en keuken. Zoals altijd heeft het personeel op de momenten, dat je ze echt nodig hebt, een weekendje vrij voor de familie. Bovendien is de robot in reparatie en om mijn buren lastig te gaan vallen voor het maken van iets warms .... nou, nee.

 Het was een dagje op een onbewoond eiland en dat Crusoé-bestaan zetten we vandaag voort. Niet vergeten de kustwacht te melden, dat ik vandaag niet op mijn maandelijks uitstapje in de stad verschijn, anders heb ik ze straks hier aan mijn deur. Een dergelijke aanslag op mijn sterke drank voorraad kan ik aan het eind van de maand niet gebruiken.

Geknakt

 De dag gadeslaan door de wimpers van een half dichtgeknepen oog gaat geen Olympische prestaties opleveren. De pollen hebben me te pakken. Eén dag, werkelijk één dag droog weer gehad deze week en drie dagen later kon je mij onder het tapijt vegen. Mag hopen dat dit geen voorbode voor de rest van het jaar is. Na de bomen staan me nog de bloemen, het gras, nog meer bomen, nog veel meer gras en natuurlijk de standaarden als stof en haren te wachten.

 Mijn longen moeten ergens in bed rond slingeren en de rest van mijn lijf voelt als na een generale repetitie vierendelen en radbraken. Zover reikt mijn fantasie wel. Mijn hoofd mag er trouwens wel vanaf voor het moment. Dat kan alvast terug richting bed. De rest komt dan later wel. Eerst wat noodzakelijkheden rechttrekken, zien wat qua innerlijke mens ontbreekt voor de komende twee dagen en dan plat. Gelukkig regent het weer, dus het ergste moeten we hebben gehad.

Bezinksel

 Tijd om mezelf uit te laten, voordat het touwtje van de boog weer overspannen raakt. Enkel bedenken op welke andere en dan mn ontspannende wijze ik de tijd ga stukslaan. Het gedruil maakt dat ik me in de keuzemogelijkheden niet zal verliezen. Volgens mij blijft er weinig anders over dan iets met rijden, pauzeren en terugrijden. Voor de invulling van het pauzeprogramma heb ik dan de vooraf nog af te leggen kilometers.

 Maar ergens zegt me iets, dat dit het toch niet is en de waarschijnlijkheid dat het het gaat worden dus niet al te groot zal zijn.Wat dan?

 Eerst maar eens met de manke kat naar de dierenarts. Niet dat dat zoveel zal uithalen, maar je doet als mens toch al het mensemogelijke, al is het dan voor een kat. Dat ik mijn onlangs ongetwijfeld overleden kat, nooit heb teruggevonden zit me dwars genoeg. Hé hallo, daar is de dood weer. Dat is pas pas de vierde keer of zo vanochtend. Doodgaan, .... het idee zal wel nooit wennen, niet in de vorm van een confrontatie en al helemaal niet als ervaring.

Dubio

 Heeft de werkelijkheid meerdere waarheden of de waarheid meerdere werkelijkheden???

 Ik denk allebei, al luistert het laatste stukken nauwer. Werkelijkheid en waarheid zijn beide individuele waarden, waaraan in bepaalde omstandigheden een algemeen geldende betekennis wordt gegeven. Of men probeert dat tenminste. In feite zijn het afgeleiden, interpretaties. De werkelijkheid van het zintuigelijk waargenomene en de waarheid van het deel van de werkelijkheid, dat door omstandigheden de meerwaarde 'waar' krijgt toebedoeeld. Dus van één werkelijkheid naar meerdere waarheden lijkt me eerder regel dan uitzondering.

 Maar leiden meerdere waarheden -vanzelfsprekend mbt hetzelfde feit- nu op convergerende wijze tot één werkelijkheid of tot een Babylonische spraakverwarring?? Ik weet zo net nog niet of ik het eens ben met mezelf. Maar één ding is zeker: rare nachten leiden tot vreemde gedachten.

Braaksel

 Last one down, new ones on their way. Wat is het leven toch afwisselend en bijna spannend en wat word ik daar toch niet vrolijk van. Het is droog, dat is tenminste iets, al zijn de voorspellingen voor de komende dagen weer tegenovergesteld. Zien wat we in navolging van gisteren vandaag allemaal paraat weten te maken. De kar rolt weer, ondanks de beperkte keuze in wegen. We k*tten en kl*ten verder. Een prachtige titel voor een blog ...

 Alle verplichtingen zijn gepleegd, wat aan mijn voeten ligt zijn mogelijkheden. Maar wat moet je met de schier eindeloze uitstalling in een sprookjesachtig volgestapeld snoepwinkeltje, als je geen trek hebt in snoep?? Ja, het blijft behelpen en ik heb niet het idee, dat ik daar zoveel in kan veranderen, zonder de boel erger te maken, dan ie al is. Gezeur, gezever en gelul maar wel waar.

 Een eind wegspitten, zit er gezien de bodemgesteldheid voorlopig niet in. Nu kan ik wel een eind weg gaan koken, ware het niet, dat het resultaat daarvan uiteindelijk in de bak van de honden zal belanden. Een weinig inspirerend vooruitzicht. Over 'een eind schoonmaken' of 'een eind opruimen' zal ik het verder maar niet hebben. Tijd om me over elektriciteitsschema's te buigen, geloof ik.

Bounty

 Zou ik gelukkiger zijn, als ik vanochtend was ontwaakt onder de strakke blauw lucht ergens op een tot vakantieparadijs omgetoverd atol, omringt door kristalhelder water met kleurrijke vissen??

 Het kostte een heel korte aarzeling, maar het erop volgende "Nee", deed me deugd. Behalve dat natuurlijk al een tijdje alles beter zou zijn, dan waar ik nu zit, qua gevoel dan tenminste, is zo'n 'menselijke dierentuin setting' toch niet de plek, waar ik me eieren kwijt kan. Begrijp me niet verkeerd. Een weekje verwennen, daar is natuurlijk niks mis mee, maar dat verveelt (mij), voor je het weet. Een goede Nederlands- en Duitstalige boekenwinkel op loopafstand zou voor enige uitstel van de executie kunnen zorgen, maar uiteindelijk zou me de plek gaan benauwen.

 Het is iets voor mensen, die van lullen met anderen leven en dan ook nog met steeds dezelfde anderen of steeds over hetzelfde met andere anderen. Dat is niet aan mij besteed. Ik wil .... Ja, wat wil ik? Nou, niet dat. Maar dat wist ik al. Als het eiland onbewoond zou zijn, mogelijkheden voor een moestuin zou hebben en ik het contact met de buitenwereld zou kunnen beperken tot een (twee-)wekelijks uitstapje met de boot naar een stadse omgeving met voldoende variatie qua menselijke drukte, commerciële verleidingen en horecavoorzieningen, dan zou het al een heel ander verhaal zijn. En toch .....nee, dank je.

Stoven

 In feite is het zoiets als soep maken. Pleur vanalles bij elkaar, laat het goed gaar worden, breng het op smaak, dien het op en smul. Toch luistert een goeie stoofschotel net ietsje nauwer, dan het fabriceren van een bord soep. Niet in de laatste plaats, omdat de ingrediënten niet door de molen gaan, maar herkenbaar op het bord komen. Tenminste, dat is de bedoeling.

 Wortels, aardappelen of topinambour, prei en een van de vele andere knolgewassen in de stoofpot moeten èn doordrongen zijn van de smaak van de pot èn herkenbaar blijven, dus beetgaar op z'n best. Toch is dat niet de uitdaging. Dat is een kwestie van timing, die de 20 minuten zelden over stijgt. Het vlees echter, de kern van wat een echte stoofpot betaamt, moet als het effe kan mooi bruin gebakken zijn, zelfs qua idee knapperig, mals maar zonder van het ontbrekende bot af te glijden en toch in de mond niet verleiden toch overmatig gekauw. Gaat er maar eens aan staan.

 Mij is het vandaag weer gelukt. Moet bekennen, dat het nog steeds geen routine is, maar het vordert in de gewenste richting. Wat erg resultaat-verbeterend werkt is ergens na een 45 min of 1 uur de vleesbrokken uit de pan te halen, droog te deppen en nogmaals, net als bij de start, in een goed hete braadpan met olie en roomboter een tweede maal rondom bruin te bakken. Mocht je op het eind een gebonden saus willen, is dit het moment om het vlees met bloem te bestrooien. Na het bruin bakken het vlees terug in de stoofpotpan stoppen en het sudderproces voortzetten.

 Tenslotte is het niet zo, dat je bij een stoofpot best de eindtijd uit het oog kunt verliezen. Ergens, afhankelijk van de grootte van de vleesbrokken, is er een omslagmoment van stug naar toegankelijk ..... en dat moet je treffen. Kost wat opletten tussen de 2,5 en 3,5 uur, maar het moment suprême maakt de hele maaltijd subliem.

Zwaluw

 Het is droog ...... Ssst, niet hardop zeggen noch verder vertellen. Weerbericht geeft regen, maar buiten schijnt een waterig zonnetje. Wat een verrassing. Waar heb ik het aan verdiend? Vast aan mezelf, maar ivm met de reproduceerbaarheid van het fenomeen, zou ik graag wat gedetailleerder greep willen krijgen op het geheel. Voor hetzelfde geld plenst het morgen weer.

 Het doet alvast goed. Zonder laarzen naar de kelder. Geeft de burger moed. Door het water naar de wijn heeft tenslotte iets dubbels. Maar voordat je je nek niet meer riskeert buiten, zijn een hele serie droge dagen nodig, vrees ik. Maar goed, ook die nog nooit gemaakt voetreis naar Rome begint met het zetten van de eerste pas.

 De kraanvogels zijn al gesignaleerd, d'r zijn vogels bezig met het herijken van de stembanden, planten groeien en vanochtend trapte ik bijna in een kwak kikkerdril. Een beetje domme plek zo midden op de dijk, maar goed, verschil tussen land en water is momenteel tamelijk discutabel. Laten we de winter maar als verloren beschouwen, de herfst rap achter ons laten en vol op het voorjaar inzetten.

Gat

 Half twee. Normaal. Vijf uur, aardig. Half zeven. Soit! Half negen. Voorspelbaar. Een keer lekker rekken, omdraaien en ineens is het 09:43!!! Het voelt aan alsof een stuk tijd is overgeslagen, er tussenuit is geknipt. Geen geintjes met de herkenning of oriëntatie maar daar houdt het 'normaal zijn' ook op. Wat ik de hele nacht weet, namelijk hoelaat het is, als ik weereens wakker wordt, ontglipt me hier. Wat seconden lijken, is feitelijk ruim een uur.

 Nu zal me dat uur een worst wezen. Ook zomer- of wintertijd verschuivingen leiden niet tot dagenlang geëmmer over de biologische wijzerplaat en het feitelijke standje van de klok. Dit voelt ergens ongemakkelijk en dan knap concreet. Het is een terugkeer ergens ver, ver vandaan. Geest en lichaam zijn bovendien geen beste maatjes. Ze hebben elkaar de rug toegekeerd of een van beide heeft een dikke vinger gemaakt naar de ander, zonder mij daar verder in te kennen.

 Het duurt ff, voordat van enige welwillende samenwerking sprake is en de dag bij de horens kan worden gepakt. Wat niet wil zeggen, dat de start van harte gaat. Het gaat nog uren duren, want inmiddels ervaring, voordat het ongemakkelijke gevoel uit hoofd en buik is verdwenen. Heeft mijn 'ik' een nieuw spelletje gevonden??

Kados

 Juweliers, drogisten, bloemisten, choclatiers en cuisiniers een beetje bijgekomen van gisteren? De economie voldoende in de rug geduwd? En, beviel het sieraad, geurtje, bloemetje, chocolaatje en/of hapje? Of was het zoals de vorige keren ook dit keer weer net niet, wat je had gehoopt? Nou, geen klagen, dank je, het was perfect. Prachtig nieuwe remblokken. Nu zoeft het weer als vanouds zonder de zanderig knarsende ondertoon. Helaas heeft een goeie wasbeurt nog steeds weinig zin. Daarvoor viel de tank extra-diesel in goede aarde.

 Vandaag weer terug naar normaal, opzoek naar het houtje om op te bijten. Een beetje biels. Niet die moderne van beton maar de ambachtelijk versie van goed eiken. Mocht je niet weten, waar ze nog te krijgen zijn. Een paar kilometer verderop worden ze met vrachtwagenladingen tegelijk geproduceerd. Zo'n balk moet voldoende zijn om moederdag te halen, zelfs als tussendoor geen verjaardag of naamdag valt te vieren. Het kan tenslotte niet altijd Kerstmis zijn, al zal je dat de nodige moeite kosten om het een beetje vrouw aan het verstand te peuteren. ..... Volgens mij wordt je van regen melig.

Hartjes

Van wie hou je het meest? Eerlijk zijn. Geen sociaalverantwoorde lulkoek. Ook geen strategische positiebepaling mbt de verdere of dichterbij gelegen toekomst. En al helegaar geen geslijm. Nou, nou ..... euh, komt er nog wat van?

 "Hou van uw naaste gelijk uzelf." Zo'n bijbelse opendeur, die de plank net misslaat. Als je het al met wijsneuzerigheden wilt doen, moet je dat wat ruimer zien. Het zit meer in de combi van "Wat gij niet wilt, dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet." èn "Verbeter de wereld en begin met jezelf." Bij elkaar kieperen, langzaam verwarmen en goed roeren voor een perfect resultaat. Kortom de wereld mag blij zijn, dat ik van mezelf hou ..... en dat vier ik het hele jaar. Vandaag is daarin geen uitzondering. Welke cadeautje gaat dat vandaag worden??

Gezeik

 Herfst, een vleugje lente en boem daar dondert de herfst weer door het land. Hardnekkig baasje dit jaar. Een beetje normaal lopen is alleen nog op asfalt mogelijk en laat ik dat hier nou nergens hebben. Het is glijen en glibberen. Iedere stap naar buiten een dikke vinger naar de gipsafdeling van het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Of je daar nou weer de zg of werkelijke opwarming van de aarde met de haren bij moet slepen, waag ik eerlijk gezegd te betwijfelen. Het op het bordje leggen van een politiek leider van een land, zoals de Britten doen, lijkt me helemaal van de pot gerukt. Het toont voor de zoveelste keer aan, dat de mens denkt alles te kunnen controleren. Een illusie die werkt zolang dingen gemiddeld en voorspelbaar blijven. Iets zegt me, dat dit dus eigenlijk betekent, dat de mens bijna altijd naast de pot pist, maar te stom is, om dat te willen begrijpen of accepteren, zo je wilt.

 Een paar droge dagen zou echter wel erg prettig zijn. Het is kwestie van uitzitten, vrees ik. Alleen de boeren worden hier in Europa -zoals altijd- overal weer beter van. De mallemolen van de misplaatste vergoedingen zal inmiddels al weer druk aan het draaien zijn. Deze zomer nog een droogtegolf er tegenaan en het jaar is qua inkomen voor de gemiddelde grondbewerkende ambtenaar weer gelopen. Je had ook geen vak moeten leren. Je had gewoon stom moet blijven en boer worden of intellect pretenderen en in Brussel solliciteren.

St. Pourçain

 Associatie: Colombier. Is er iemand op deze aardkloot, die me kan volgen? Eén ziel van de bijna 7 miljard of ruim 6 of zo, die bij benadering snapt in welke richting dit gezocht moet worden?? Ik vrees het niet. Is gelukkig geen ramp. Is pure nostalgie. En dan van het sentimentele soort.

 Bij puzzelen hoort het "Aha" van ineens gevonden, verloren gedachte stukjes, die toch gewoon onder handbereik blijken te liggen. Zo zijn we voor Frankrijk niet op de eerste liefde gevallen, maar hebben we ons eerst geoefend op een andere plek. Ergens in de buurt van Souillac. Prachtig gelegen. Zuidelijke expositie. Van verre niet te missen. In een rustige hoek te midden van de toeristische drukte. Maar het is er toen niet van gekomen. Weet nieteens meer precies waarom. Waarschijnlijk geeneens een fatsoenlijke reden, meer een kwestie van generale repetitie. En die moet, zoals bekend, tenslotte misgaan.

 Opweg terug naar Utrecht, ietsje noord-oostelijk van de plek, die onze droom in Frankrijk leek te zijn, gestopt en wat flessen ingeslagen van een lokaal snel stijgende ster. Een lichte, smaakvolle rode wijn met een kruidige ondertoon. Soort van Pinot noir uit de Elzas maar lichter en kruidiger. Jaargang 1996, gekocht begin 1997 en ik denk niet dat de producenten gedacht hadden, dat zoiets in 2014 nog gedronken zou worden. En, wat belangrijker is, het is niet verkeerd.

Plek

 Als alle stukjes van de puzzel netjes passend zijn aangeschoven, is het beeld, zo mag gezegd worden, compleet, de oefening gerealiseerd en kan het resultaat opgeborgen worden. Eenzelfde soort redenatie houden mensen erop na mbt de rouwverwerking. Zeker als het de dood betreft van een persoon, die nou niet bepaald toevallig door je leven fietste.

 Zoiets hoor je wel vaker in je leven. Zolang het je niet betreft, raakt het je niet. Ben je de klos, kun je er nog niks mee, net als met al die andere goedbedoelde, maar volstrekt nutteloze en onbruikbare open deuren, die voor je ingetrapt worden. Het slaat ook allemaal nergens op, hoe waar het ook mag wezen. Als je ergens geen behoefte aan hebt op een dergelijk moment, is het, om verteld te krijgen, wat je volgens compleet onkundigen te wachten staat. Mocht al van ervaring sprake zijn, dan zegt dat verder ook niks.

 Er is maar één weg ... de jouwe. Niemand kan dat voor en ook niet mèt je doen. "Doorgaan" is alles wat telt, tenzij je besluit de boel af te kappen. Daarna kun je ervaringen gaan delen, mocht je al willen, als soort van verwerkingsflippo's. Voor je het weet, vaag je het persoonlijke met het globale uit, verval je, als je niet uitkijkt, zelf in platitudes en houdt open deuren open.

 Ja, de verwerking kost 2, 3, 4, 5, 6 misschien wel 7 jaar. Ja, je moet je niet verzetten en het verlies accepteren. Ja, het heeft geen zin om in het caroussel van het 'waarom' te stappen. Ja, boosheid mag, verdriet kost tijd en alles komt uiteindelijk wel weer op pootjes terecht, welke pootjes is afwachten, maar wel op pootjes. Alles heeft wel een kern van waarheid, maar daarmee weet je nog niet, wat je waarmee moet doen om waar te komen. Ik ben er .... net, sinds gisteren, en ben onderweg door velen aangemoedigd, maar die pedalen moest ik uiteindelijk toch zelf rondtrappen. En terecht.

Sch(r)ik

 Zon. Dat is schrikken ... Gordijnen dicht en de douche aan voor de oude vertrouwde geluiden van neerplenzend water. Kan dat niet met een beetje meer voorbereiding? Een heldere nacht als inleiding of, als het op het laatste moment moet, wat slierten ochtendnevel? Schakelen gaat al niet zo best en dit soort abrupte wijzigingen laat de tanden knarsen. Hoe moet dat nou vandaag met al die geplande bezigheden binnenshuis? Dit is stormbaantraining met gordijnen tussen de opeenvolgende hindernissen.

 Altijd weer vol verrassingen dat leven. D'r vallen meer feesten dan ze gevierd kunnen worden. Vandaag staat, zeer tot mijn leedwezen de vuilnisbak op het programma. Twee gemeentes, één instantie, wisselende teams en groter wordende auto's.... Alles doorstaan, eindelijk loopt het sinds een jaar of twee zonder problemen en ook hier is het weer tijd voor verandering cq terug naar "Af" en de hele heisa weer van voren af aan, maar op een andere manier.

 Om te beginnen wachten tot de vrucht van alle vooruitgang in het afvalverwerkingsproces op mijn -ontbrekende- stoep gedropt wordt. Anders had ik het wel geweten. Een vuilnisbak met chip. Wat dit allemaal weer niet gaat opleveren wat men wel bedacht heeft .... Ik wil het niet weten en ik wil het al helemaal niet meemaken. Dus ... aub, dankjewel.

Trakteren

 Oei, oei en direct een tweede keer de fout in vandaag en dat nog vanaf locatie ook. Ai, ai, als dat maar goed gaat. Ja, thuisblijven zat er vandaag niet. Onrust moet je uitlaten. Zoals eigenlijk altijd gaat het om het rijden, maar eenmaal ergens aangekomen, is het niet verkeerd de tong te strelen. En net als bij alles, hoe beter je kijkt, hoe meer je ziet. Vandaag een nieuw adres in Perigueux. Afgezien van het feit, dat ik om 12:33 nog steeds in mijn eentje het etablissement bevolk en de gastheer me de kriebels geeft, hangen beloftes in de lucht.

 De champagne heeft een meer boers karakter dan de beloofde subtiliteit, maar is niet verkeerd. De foie gras in drie texturen en temperaturen is eindelijk eens een echt trio qua bereidingswijzen: exotisch gepocheerd, een pittig romige mousse en de klassieke versie met een vijgenchutney. Niet verkeerd.

 Met de wijn is het dubben, want terugrijden moet ook nog, dus maar geen twee verschillende smaakjes extra. De gekozen Santenay (Drouhin) is zoals gewenst; smaakvol, ietsje kruidig en niet te zwaar. Past bij wat ze hier "Zwart rundvlees" noemen. Stevig stuk, gegrilled vlees, goed rood van binnen en ....... zwart van buiten. In plakken gesneden werd het opgediend en verloor daarmee een beetje z'n aantrekkelijkheid maar gelukkig niet aan smaak.

 Kaas ipv een toetje, maar het bord zou zo voor 'toetje' kunnen doorgaan. Mooie combi's van vier smaakvolle kazen met gedroogde zuidvruchten, noten en honing. De gastheer vond het helaas nodig om een kletspraatje te maken, maar toch tevreden huiswaarts ...... helaas weer in de regen.

Starten

 Gisteren heb ik me nog tegen kunnen houden. Met moeite, maar toch. Maar wat moet je, als je zonder aantoonbare reden dik drie uur eerder dan 'nomaal' uit je bed rolt?? D'r staat vandaag iets bijzonders op het programma, waarvan het bestaan nog niet tot mijn bewustzijn is doorgedrongen of, ja of wat? Geen idee, maar mocht er iets gebeuren, weet ik vanavond meer.

 De kranten hebben niks speciaals te melden, bovendien gaat het meeste gereutel  over de Olympische winterspelen. Hoeveel uur lopen die lui voor op ons? Twee? Een uur meer dan Roemenië? Het zal toch niet zo zijn, dat mijn bioritme voor de feiten uitloopt?? Zou niet de eerste keer zijn, maar voorlopig geloof ik er niks van. Laat de dag eerst maar in alle rust de revue passeren. Mogelijkerwijs zelfs een enigszins droge dag. Dat is al voldoende reden om een feestje te bouwen. Man, man, man. De schimmel staat me achter de oren. Misschien toch geen waterplanten in de moestuin dit jaar?

 Het licht zien worden, heeft wel wat. Altijd al gehad. Nooit zin om het bed in te gaan en er voor de kippen weer uitspringen. Slapen had ooit iets overbodigs, inmiddels is het een aangename tijdsbesteding. Als er iets is veranderd in de laatste jaren, dan is het dat wel.

 "Mist" vandaag, als mijn scheve oog het goed ziet. Van Nederlands naar Engels weer. Mag ik gewoon mijn Franse weer weer terug?

Wijntje

 Verdunnen of beter gezegd aanlengen was vorige maand het werk. Dit keer is het meer indikken, reduceren. Grijp ik naar het toetsenbord, als ik in de ochtenduren al een stukje heb ingetikt, dan moet ik terug. Ja, van mezelf natuurlijk en niet vanwege iets of iemand anders. Maar wel terug. Inhouden. Nalaten. De wereld laten bezinken ipv opjagen. Tot rust komen in mezelf, met mezelf en met mijn omgeving. Klinkt weer veel zweveriger dan de feitelijke inhoud is. Daar kan ik verder weinig aan doen. Tegenwoordig zullen ze ritalin adviseren, zoals je voor elk afwijking van het gewenste gemiddelde wel een farmaceutische cocktail uit de kast kunt trekken. Dat het effect van het middel bij het grootste deel van de gebruikers dan weer op inbeelding is gebaseerd, maakt het gebruik nog zieliger, dan het sowieso al is.

 Ik mag werkelijk blij zijn, dat ik nu niet in de aanloop naar het puberen zit. Ik kan zo een riedel etiketjes op mijn voorhoofd plakken, waar ze zo'n 40-50 jaar geleden gelukkig nog nauwelijks van gehoord hadden. Net zoals het hele professionele cirquit in 2007-2010 meer farmaceutische lapmiddelen in de aanbieding had dan begrip.

 Prachtig onderwerp voor een hartstikke foute discussie. Nee, die paar extremo's die werkelijk met dat pilletje geholpen zijn, wil ik hun snoepje niet afpakken. Ik wil niemand wat afpakken. Iedere zijn of haar speeltje, als de persoon er blijer, vrijer, gelukkiger of minder depri van wordt. Maar waarom de inhoud van een medicijnkastje verplicht direct en indirect subsidiëren en de vulling van de wijnkelder niet?? De bewezen positieve gezondheidseffecten van de laatste zijn beter en objectiever gedocumenteerd dan de resultaten van de gemiddelde pillendraaier. Het is iets, wat je bovendien zonder problemen kunt delen en vaak nog gezelligheid oplevert ook. Bovendien zijn de neveneffecten meestal een stuk aangenamer. En teveel is nou eenmaal altijd verkeerd.

Gelegenheid.

 Daar gaat ie weer; de volgende week. De paden op, de lanen in. Nog steeds verregende lanen. Herfstig bruin, klef en inmiddels kouder waar je langzaam voorjaarsgeel gaat verwachten. Vandaag geen filosofische gedrochtsels maar verder met de weinig flitsende werkelijkheid ...... een pleonasme, helaas. Muziekje op de achtergrond, een beetje koken naast de afwas, opruimen en voor de rest verder met het slopende hopen en (af)wachten.

 Ik had gisteren in Zeeuw-Vlaanderen kunnen gaan wonen ...... in twee huizen. Voel me zelf al schizo genoeg als ik het bij één plek hou. Maar, by the way ... wie wil er dood gevonden worden in Zeeuws-Vlaanderen? Ik nieteens in Nederland, laat staan in die uithoek. Schijnbaar nemen mensen aan, dat je terug naar Nederland wil, als je onroerendgoed te koop aanbiedt in Frankrijk. Wie weet, denk ik op een heel zwak moment nog eens terug aan deze mogelijkheid met enige roering in de hartstreek.

 Vooruit reiken ipv terugkijken. Hoe zou het zaterdag zijn? Zonnig? Vrolijk? De wereld aan mijn voeten? Initiatiefrijk mogelijkheden sorterend? Dromen. Zonder dromen geen doorkomen.

Ruimen

 Hoe het met de beren zit, weet ik niet zo, maar bergen zijn sneller gebouwd dan afgegraven of putten uitgediept ipv volgestort, terwijl dat laatste me toch vreemd in de oren klinkt. Mijn gatengraaf-ervaring is niet gering en tot opheden heeft me dat altijd een tegengesteld ervaring opgeleverd. Maar werkelijkheid en psyche is zoiets als olie en water, je kunt ze wel op één hoop gooien, maar daar krijgen ze niks gemeenschappelijks van.

 Hoe het ook zij, het afgraven is in volle gang. De afwas is bijna gedecimeerd, de kerstbomen halfopgeruimd en zo op het oog ziet het huis er best schoon uit. Ik weet, het zijn verderfelijke prestaties want op de zondag voor elkaar gebokst. Na al die weekdagen in de laatste tijd, die aan het oppervlakt meer weg hadden van het weekend dan van werkdagen, mocht het wel een keertje, heb ik me bedacht. Zij die hierop stenen willen gaan gooien, laten die morgen lekker langskomen om te poetsen!

Vrouwelijk

 Het zal aan mij liggen, je moet het tenslotte nooit eerst bij de ander zoeken. Inmiddels weet ik echter wel beter. Ondanks de zeer diverse en niet bepaald beperkte ervaring schijn ik steeds een zeer speciale groep vrouwen te treffen, namelijk die club, die het niet kan nalaten om constant èn ongevraagd voor de ander, in dit geval mij, te denken. Noem het inleven, meeleven, betrokkenheid, voor mijn part emphatie, uiteindelijke blijft het niks meer en niks minder dan uiterst irritante bemoeizucht. Spreek iemand van het andere geslacht erop aan en het zal ontkent, gebagateliseerd en vooral buiten haarzelf worden geplaatst. Neeeeeeeee, zij doet het niet, maar ze snapt wel, wat ik bedoel. Dat laatste moet alle alarmbellen laten rinkelen.

 We hebben d'r nog zo een. Veranderen! Probeer mij niet te veranderen. Dat heeft al menig stukgebeten gebit gekost. Zelfs gewaarschuwd, gaan ze met z'n tweeën toch de mist in. Het is soms ff wachten, maar het moment, waarop de opmerking "Waarom kun je dat toch niet GEWOON zo doen." komt, is een grotere zekerheid, dan dat de zon na de nacht zal opkomen.

 Hemeltergend. Het is dat mijn haren vanzelf uitvallen, anders had ik ze inmiddels met regelmaat een handje geholpen. Moederkloeken zijn het allemaal, tot in de verste uithoeken van de kleinst te onderscheiden onderdelen van de genen. Maar laat ik nou niet hun ei zijn ....

Ouverture

 Lopend rond het meer jezelf betrappen op het neurieën van een verder niet ter zake doende melodie kan nauwelijks verkeerd zijn, toch? De streep onder de afgelopen weken mag nu wel getrokken worden. De blik 180º gedraaid en we laten weer wat vaart komen in de volkeren.

 Rust, relativering en een gezonde gelatenheid en plots lijkt het alsof de zon schijnt, ondanks het nog steeds treurig natte weer. Dit winters gedruil mag dan maar eens in de honderd jaar voorkomen, als je de fantasie van het KMNI wilt geloven, maar dat doet niks af aan het beroerde gehalte van de timing. Maar ook het weer laten we bij deze achter ons.

 Verloren tijd is niet in te halen, dus geen maffe plannen vol dingen die ineens moeten, omdat ze eigenlijk al gedaan hadden kunnen zijn, maar gewoon verder maar dan ietsje minder chagerijnig. Of vrolijker en misschien zelfs vrolijk. Ik zal mezelf op de hoogte houden.

Prestatie

 Je hebt minimaal de beste wil van de wereld nodig, misschien dat het dan nog lukt, anders wordt het gewoon een extra aanrecht. Grenzen worden verlegd. Een nieuw record. Oude prestaties druipen af richting vuilnisbak. Olympisch nog discutabel, maar geschikt voor zowel de zomer- als de winterspelen: afwas stapelen, exotischer dan bobsleeën voor Jamaica.

 Mijn prestatielijst in deze past met moeite op een A4-tje, maar ontevreden als ik altijd ben, is er wederom een regel aan de lijst tegevoegd. Nog nooit heeft een afwas zolang staan aandikken op het aanrecht. Het vaatwerk is niet de restrictie, maar de vierkante centimeters aanrechtoppervlakt maken de sport.

 Het mooie is, dat hoe langer ie staat, hoe minder hard de berg groeit. Wat dat betreft zal mn op de langere tijdsduren nog gigantische vooruitgang geboekt kunnen worden in de resultaten. Ze zullen de Olympische spelen moeten verleggen, willen ze de ware aarde van de geleverde prestatie goed door kunnen laten dringen bij het publiek. Vier weken ..... ach, dan begint het pas.

Dobbe(r/l)en

 One down, one to go. Nog ff en dan gaat het weer terug naar "Af", geen 200 gulden zakgeld en een nieuwe ronde met vermeende kansen. Het is een van de redenen, waarom ik niet aan lotto's en andere repeterende onzin meedoe. Als ik wil gokken ga ik wel gezellig een avond naar een casino. Een avond lol en verder geen illusies. Niet iedere maand opnieuw hopen, dat jouw, briljant gekozen cijfercombinatie toch echt niet anders dan uitverkoren kan worden itt een van de vele tig-miljoenen andere mogelijkheden.

 Maar, zoals wel vaker het geval, is de werkelijkheid absurder, dan wat je met je mafste fantasie kunt bedenken en kun je tegen wil en dank aan iets overgeleverd zijn, waar je eigenlijk helemaal geen behoefte aan hebt. Het zij zo.

 Wij worstelen en komen voorlopig nog steeds boven. Iets wat gezien het weer en de rondom me heen onderlopende weilanden steeds letterlijker mag worden opgevat. De move verder landinwaarts is zo'n gekke nog niet.

Kkkkkt

 Gisteren was het wachten. Vandaag is het afwachten. De vraag is wanneer kan ik opwachten?? Je zult niet van koken houden en 7 dagen per week, 3x per dag een maaltijd klaar moeten maken. Zou de liefde in weerwil van alles uit het niets opbloeien of zou een allesvernietigende uitbarsting op een gegeven ogenblik niet meer te vermijden zijn? Ik denk, dat ik het antwoord wel weet.

Lunner

 Ook zonder infectie door het alom heersende verlangen naar bevestiging kan het soms best prettig zijn, als oude vertrouwde gewoontes zodanig ingesleten blijken, dat een buitensporige onthouding daar geen nadelige gevolgen aan weet toe te brengen. In tegendeel, het leek alsof ongekende energieën sluimerend hadden liggen wachten op het moment om ooit gevestigde records te verpulveren. Resultaat bierboek-rijp. Slow eating in optima forma.

 Begonnen voor de klok van twaalven met een champagne apèro en wat hartige hapjes, werd tegen eenen aan tafel geschoven en begonnen met wat een heuse marathon zou worden. Coquilles de St. Jacques met spek en een frisse verse salade, een venkel-rode bieten soep met de schil van een sinasappel, lamskoteletten uit de oven met gegrillde knoflook, paarse aardappelen en een gratin van courgette, verse geiten kaas met een knapperige notensalade, verse ananas en een sublieme cake van de lokale bakker. Kletsend de wijn grotendeels vergeten en terug in de tijd gerukt door de constatering, dat het inmiddels donker was. Hoe je zo'n maaltijd moet noemen, weet ik zo niet, maar .... het overtrof de investering in chocola in zeer ruime mate!

Koffiedik

 Wat verloren gaat, mis je pas, als je het weer wilt gebruiken. Opener kan de deur nauwelijks, maar toch verbazing de afgelopen dagen, als ik bezig probeer te zijn met dingen, die wat verderop liggen dan morgen of volgende week. Mensen zeggen wel eens dat ze van dag naar dag leven. Ik denk dan altijd "Amehoela!", nonsens. Als je boodschappen doet, denk je verder dan de maaltijd van de dag. Voorraadbeheer, een vorm van reserveren en reserveren doe je op veel plekken, met diverse doelen en op de meest uiteenlopende wijzen. Met het onderwerp en de bouw van een badkamer reserveer je bijv. douche- en baddermogelijkheden voor gauw een jaar of tien.

 Maar zonder pas aan overmorgen te denken als vandaag gisteren is, kun je toch in een stramien terecht komen, dat nauwelijks verder kijkt dan, zeg de volgende week. En zo leven ik eigenlijk al wat langer, denk ik. Bezig zijn met het opstarten van de bouwactiviteiten vanaf half maart kost me moeite en dan niet alleen vanwege de gebruiksaanwijzing van meneer de aannemer. Nee, gewoon omdat het over grenzen gaat. Tijdsgrenzen, waar ik niet meer mee bezig ben.

 En als je dan met 2016 probeert bezig te zijn, krijgen dingen iets surrealistisch. Het onderwerp raakt al aan de grenzen van het voorstellingsvermogen. Dat het werkelijk mogelijk zou zijn tart bijna de realiteit. Maar dat het dan ergens in de wijde zakken van de toekomst hangt, maakt het tamelijk irreëel voor iemand, die zich al gauw twee keer per dag morgen niet ziet halen...

Poetsen

 Deze moet gewoon. Ff de kantlijn opruimen. Staat wel zo netjes aan het begin van de nieuwe maand. Een spatie was genoeg geweest, maar dat is dan weer zooooooo flauw. Een beetje meer woorden mag ik er wel aan verslijten. Niet dat het veel nieuws oplevert. Het druilt alweer, nog steeds, gaat daar voorlopig ook nog mee door. Buiten dus grijs en grauw en binnen niet veel beter.

 Straks de kachel aan. Die heeft nog niet zoveel uren erop zitten dit jaar. Gezellige vuurtongen, als het zelfreinigende raampje niet zo godsgruwelijk goor zou zijn, dat er niet meer doorheen dringt dan een oranje gloed. Kerstboomlampjes ontsteken. Is maar goed, dat ik het ding niet opgeruimd heb. Tijd voor een kruidige glühwein met een stevige scheut carribische rum. Buig ik me ondertussen over de lonely planet van verweggistaanse eilanden in een andere uithoek van de wereld. Werelden die tot voor kort zelfs niet tot mijn dromen behoorden. Laten we de afwas voorlopig even voor wat hij is.