Tegen alles in wat verwachting was vanochtend vanmiddag in de tuin terecht gekomen. Tulpenbollen planten. Had allang gebeurd moeten zijn. De laatste mogelijkheid was al meermaals onbenut voorbij getogen dank Mariana's akkefietje met de ladder. Mijn werk dus dit jaar en dat in een tuin waar mijn eigen werk in alle richtingen is vastgelopen.
Het weer bod vandaag echter een aller-, allerlaatste kans om de bollen in niet wekenlang bevroren ondergrond te stoppen. Met een dubbel gevoel aan de slag gegaan. Een derde van de bollen zit nu waar ze 's winters horen te zitten. Zien of ik morgen de resterende 200-250 stuks op hun plek krijg gezet. Mijn rug heeft dan weliswaar geen last van een gebarsten wervel, maar ook die trekt op een gegeven moment een lijn en geeft aan "Tot hier en niet verder!".
Natuurlijk deed het goed, hoe dubbel het bezig zijn met tulpenbollen ook is, als de rest van de tuin triester dan triest uitziet. Het was mn het bezig zijn in het algemeen, waar ik me op heb proberen te concentreren. Langzaam ging het met noodzaak tot regelmatig aanduwen. Maar als je het over tenminste iets doen hebt, dan heb ik dat vanmiddag ruimschoots gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten