Een paar weken geleden bij een bruiloft naast een man gezeten, die Duits sprak. Men had bij de tafelsetting eens rekening gehouden met mijn beperkte conversatie-capaciteit in het Roemeens. Man was een van die Sachsen, die na de val van Ceausescu de benen hebben genomen (de meesten hebben dat toen gedaan) en na hun pensioen terugkeren naar waar in feite hun roots liggen.
Net als voor meer mensen, die ik ken, was de communistische tijd zijn beste tijd geweest. Ik ben daar verder niet op in gegaan. Het was een echte Duitser, een opschepperige babbelaar. Dronk aardig wat. Had zo zijn verhalen. Ik ben helaas voor zulke mensen niet de persoon erna om mijn hele hebben en houden op tafel te gooien. Kortom zijn aandacht in mijn richting verslapte gedurende de avond en ik hoopte van harte dat hij zijn belofte om ons te bezoeken niet al te snel zou nakomen.
Die beste man is dus dood. Afgelopen dagen gestorven. Corona, zei men. Ik schrok daarvan en kon het eigenlijk niet geloven. Meer aan het handje?? Dat bleek. Ja, diabetes, hart, etc. De covid-verhalen hadden echter weinig met zijn dood te maken. Wel besmet geweest, maar snel hersteld en kort daarna ws aan een hartaanval bezweken. Pech in het leven. Of is dat een pleonasme?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten