Vervroegd

 Terugweg in de sneeuw. Te nat om te blijven liggen maar de eerste sneeuw van deze winter. Had het idee, dat we tegen vijven pas thuis zouden zijn en vond het raar licht toen we tegen die tijd in Coves aankwamen. Foutje met de tijd. Die is 30/10 wel automatisch bijgesteld op foon, Pc en laptop maar niet bij de ovens en dus ook niet bij onze vervoersmiddelen.

 

 Uurtje ernaast. Ik realiseerde me dat pas, nadat ik in alle schuldbewuste haast al met de honden op hun uitlaatronde was geweest. Hopelijk geeft dat vannacht geen problemen.

Schrokken

 Woord gehouden. De Kaufland en Mega Image leeggetrokken. Direct een partij koekjes/koeken verstouwd. Leek alsof ik weken niks gehad had. Scheelt weer gebrek aan opslag aan het thuisfront. Wat vooral aan vulling toe was, waren de koelkasten en daar horen speculaas, suikerwafels, stroopwafels en nog meer wafeltjes niet thuis.

Feestaanloop

 Huishouddagje en me nog eens aan het maken van een cake wagen. Dat is tenminste de bedoeling. Rek- en strekoefening voor de bakactiviteiten in de aanloop naar de feestdagen. Daarvoor moet eerst ruimte gemaakt worden op het aanrecht. Het wordt tijd om het ruimen van het aanrecht weer iets definitiefs te geven. Het is alweer mndn improviseren. Teveel spul dat geen eigen plek heeft elders in het huis en eenmaal aangespoeld in de weg blijft liggen op het aanrecht.

 Bakken, ik heb er bijna weer zin in. Heb ook enige kilo ruimte in de buikregio. Kan me schuldloos bezondigen. Eerst maar eens checken of ik alle voor het feestgebak benodigde kruiden in huis heb.

 

 Het dendert in volle vaart richting de feestdagen. Gisteren de eerste adventszondag al gemist. In welke doos zit die adventskrans? Moet ik direct maar alle dozen naar beneden halen. Zit er ook aan te denken om dit jaar weer een keer de kribbe op te bouwen. Nog meer dozen.

Opheffen

 Voorlaatste isolatiedag. Tijd om de boodschappenlijst voor morgen op een rij te krijgen. Voor een tweede kleine schijt aan de regels. D'r zou ook iets van een 'certificat verde' moeten komen als bewijs van de doorstane besmetting. Tot op heden nog niks gezien. Verder zou nieuws moeten verschijnen over de ingestelde beperkingen. De geldigheid van 30 dagen is volgens mij voorbij. Mariana hoopt natuurlijk op de vrijere toegankelijkheid van de restaurants. Ik waag die verruiming te betwijfelen. Hoewel ze hier een zekere terughoudendheid pretenderen in het gebruik van vaccinatie dan wel ziekte doorstane bewijzen, moet ik eerst zien, dat ze het gebruik van dat papiertje weer intrekken.

Eigenheid

 

Leegte

 Niks te melden. Zondag. Druilerig weer. Echt niks te melden dus. Nog in de proforma quarantaine. De ondergeschoven puppies de deur uitgezet. Samen binnen zag ik niet zitten. Dus maar samen buiten. Iets verzinnen voor als het echt koud wordt, waar het nog steeds niet naar uit ziet. Maar vooral mensen vinden, die zich over deze wurmpies willen ontfermen anders gaan ze hier mooi niet meer weg. Laat mij honden kennen.

 Niets te melden dus. Omnikron hebben ze de nwe covid-mutatie genoemd en natuurlijk zit ie alweer overal en wordt het bestaan aangegrepen om voor de zoveelste keer 'moord en brand' te toeteren. Gaat dat nu bij ieder verandering gebeuren? En hoe gaat men verder met benoemen als binnenkort het Griekse alfabet verbruikt is?

 

 Gewoon niet meer benoemen lijkt me het beste. Gewoon niks melden. Dan is men er snel van genezen, want niet meer mee bezig. IC-capaciteit, positieve testen, kleurcodes. Het houdt mn zichzelf in stand. Niet meer mee bezig zijn dus. Laat maar zitten. Neem een koffie met een armangnac als ontbijt. Zo'n (zon)dag is het. En dan vooral nergens mee bezig zijn.

Inversie

 Het is net twaalf uur 's middags geweest, maar het voelt aan als een lange donkere winteravond. Beetje grijsgrauw weer. Niet echt koud, net onder nul. Een port voor de neus en vanochtend boter gekocht om cake en/of ontbijtkoek te maken. Het openhaardvuur ontbreekt, net zoals het berenvel en brandende kaarsen en toch omringen ze me in mijn gedachten.

 Was het zomer geweest, zou ik me hangerig genoemd hebben. Dat ben ik nu niet. Het is iets van overgeven aan. D'r zit zelfs iets van tevredenheid bij. Op de drempel van een mndn durende winterslaap maar nog aarzelend. Mag het? Sta ik het me toe? Genoeglijke gedachten, die toch ook weer wringen.

Viraal_90

 Wat zijn al de controles waard, als blijkt dat 61 van 600 passagiers in twee vliegtuigen besmet blijken met Covid? Dat is 10%. Hoe is het mogelijk??

 Omdat ze uit Zuid-Afrika kwamen en daar een nwe mutatie van het virus de kop op heeft gestoken, werd de boel bij aankomst opnieuw getest. Was dat niet het geval geweest waren die mensen gewoon hun gang gegaan. En dan zeuren over ongevaccineerden, die dus sowieso niet onder de passagiers geweest kunnen zijn. Het is dweilen met de kraan open.

 De instanties hebben met hun maatregelen een monster gecreëerd, waar ze al tijden geleden de controle over verloren zijn. En maar door met de ene zinloze beperking na de andere. Coronapaspoort, QR toestanden, verplichte zesmaandelijkse herinenting, etc. Het is paniekzaaien en als bijkomende effect beperkingen opleggen, die niet 1, 2, 3 zijn terug te draaien. Het is als jezelf gek maken om middernacht op een verlaten kerkhof.

Stiekum

  Het huisarrest zat. De elfde dag en dat terwijl de besmetting naar mijn idee op de valreep van z'n aanwezigheid werd geconstateerd. Genoeg dus. Op naar de Penny vanochtend vroeg na het uitje met de dames. Het was niet eens de melk die de aanleiding vormde maar het snelle verbruik van de keukenrol dank de ontbrekende zindelijkheid bij de hier rond dartelende pup.

 Inmiddels loopt er nog een kopie buiten rond. Twee pups waar een al teveel was. Wie dumpt zoiets voor andermans deur of misschien wel bij de buren waar niemand woont? Nummer een loopt me nog steeds voor de voeten. Nummer twee blijft maar lekker buiten. De dames moeten er niks mee. Prada en Rosa hebben zich teruggetrokken in de tuinkamer en Mopke blijft nog meer en langer buiten dan ze al deed.

 De tweede helemaal negeren zat me niet lekker. Die krijgt dus inmiddels ook voer. Helemaal fout natuurlijk. Op deze manier vertrekt ie niet bepaald uit zichzelf. Twee zorgen erbij. Gelukkig smaakten de verse broodjes er niet minder om.

Gescoord!

 De binnenplaats is winterklaar. Niet gedacht, dat dat nog zou lukken dit jaar. Afgezien van een namiddagdip blijft het gestaag vooruitgaan met moreel en conditie. Het dagelijkse aanzetje kan echter nog niet gemist worden. Daarvoor is het 'iets' dat gedaan wordt meer dan simpel iets. D'r wordt gewoon werk verricht.

 Vandaag wat puntjes op de betreffende 'i's zetten en dan kunnen we ons op binnen concentreren. Ander verhaal. Zelfde manco's. Wie weet gaat dat me deze winter wel versteld staan. Mogelijkheid is niet ws maar ook niet uitgesloten.

 Ondertussen tellen we de quarantaine dagen af. Incl. vandaag nog 5 dagen te gaan. Wat we tekort komen is brood. De rest is min of meer voldoende en wat er niet meer is, is er gewoon niet meer. Werkt bij brood anders. Als het goed is, vult Mariana's broer dat gat vandaag als hij zijn varkens komt voeren in 24. Dan op naar het weekeinde en begin volgende week een overval op een aantal supermarkten!!

Viraal_89

 Daar gaan we dan ... naar beneden op de glijdende schaal. Tijdenlang hard ontkent en nu op de drempel van de invoering. De QR-samenleving staat op het punt om het verwachte blijvertje te worden. Voorlopig 'slechts' een advies van de Europese Commisie. Maar we hebben inmiddels ervaring met wat dat betekent. Hier gaat iets definitief anders worden.

 

 Zes mndn geldigheid van de coronapas, daarna de 'booster', de volgende vaccinatie anders geen vrij reizen in de EU. En niet alleen reizen natuurlijk, dat wordt ongetwijfeld gekoppeld aan restaurantbezoek en meer van die ongein. En alles centraal gecontroleerd!!!! China kan zich de EU langzaam als voorbeeld nemen ipv voor op te lopen in het sociaal dwingend controleren van z'n onderdanen.

 Dit is zo fout, zo ontzettend fout en de massa slikt het voor zoete koek. Het lijjkt wat op de mensen als kudde in de film The Time Machine, die op een fluit(?)signaal allemaal in de rij vrolijk naar hun slacht toe lopen. Wat is de volgende stap? Die gaat er komen, dat is zeker. En alles mondjesmaat anders zou de meute misschien wel wakker kunnen worden.

Tutten

 Tja, weer een dag. Weer gevroren. Mistig. Waar Prada gisteren na de ochtendronde als eerst op de binnenplaats stond te wachten, is ze vandaag weer oost-Indisch doof. Binnen loopt me een pluizenbolletje voor de voeten. Het kleintje is als de dood om alleen gelaten te worden. Loopt me constant voor de voeten. Piept en kreunt nog steeds. Actief ding. Wordt door de dames redelijk geaccepteerd. Maar wat moet ik ermee. Andermans verantwoordelijkheid afgeschoven op ons bordje. De hele ochtend loop ik al te zoeken waar hij/zij vannacht gepiest heeft. Ik kan niks vinden. Kan dat niet geloven.

 Wat gaat deze dag brengen cq wij ervan maken? Verder met de binnenplaats winterklaar maken, lijkt me zo. Gisteren een stap in de goede richting gezet. Vandaag doorbijten. Wel graag met een iets aantrekkelijkere buitentemperatuur en als het kan wat zon.

 Nog zes dagen en dan mogen we weer de straat op. Het ontbreken van boodschappen doen, heeft als positief gevolg, dat de kleine diepvries in de keuken, die ik al meer dan een jaar, maak er twee van, probeer leeg te krijgen, inmiddels bijna ontruimt is. D'r ligt nog voor meerdere kilo spek in en wat oude, verse schapenkaas. Het zijn niet de culinairste gerechten, die het oplevert. In elk geval ziet het niet uit. De smaak, daar valt altijd wel het nodige aan te doen.

Neergang?

 De mnd in de laatste week en het aantal blogbijdrages net gelijk aan het aantal reeds verlopen dagen van november. Een dieptepunt. Voor dergelijke aantallen moet ik naar de beginjaren. Toen was het wat je normaal zou kunnen noemen. Gaat het blog zichzelf afsluiten of krabbelt het weer op? Het wil wel maar daar blijft de boel een beetje steken. Zoiets als heel warm worden van het idee om op vakantie te gaan, maar absoluut niet weten waar het dan heen zou moeten gaan.

 Het is nog steeds die dag die aan het rollen gebracht moet worden. D'r zijn tijden, dat ik het dan voor het uitkiezen heb. Nu is het zoeken naar die draad om op te pakken. Ik probeer wat links, dan weer rechts of ergens er tussenin, grabbel in het niks, treft met wat geluk een paar scherven aan en probeer me een geheel voor te stellen.

 Het sleept, trekt, stokt. Seizoen? Huisarrest? Onduidelijkheden? Ik zou nu alweer naar bed kunnen. Niet vanwege moeheid. Wat ontbreekt is drive, richting, zin ... dat soort zaken. Die nergens te krijgen zijn, die je helemaal uit je eigen voorraadskast bij elkaar mag zien te leggen. Soort lego. Mentale lego.

Jongs

 Iemand leek het wel een goed idee om een pup onder onze poort door te duwen. Lijkt me stug, dat het diertje van alle aanwezige mogelijkheden net onze binnenplaats het meest aantrekkelijke vond. Hoe oud zal ie zijn? 5-6-8 weken? Rosa dook er direct op bij het naar buiten gaan voor de ochtendronde.

 

 Wat môt je daar nou weer mee? De drie (geholpen) dames en de vier reuen die daar nog los/vast omheen hangen is me qua hond meer dan genoeg. Maar ja, voor de poort zetten met een 'Zoek het verder zelf uit' doe je bij zo'n kleintje ook weer niet. Een langharige pluizenbol is het. Zwart. Ongetwijfeld rijk aan vlooien en misschien nog een verdwaalde teek.

 

 Het piept en kreunt wat. Het verkeerde seizoen voor iets zonder uitlaatdiscipline. Gezien de aan parvo bezweken pup van weer een paar mndn geleden zou deze plek nog van die dodelijke darminfectie vergeven kunnen/moeten zijn en het kleintje geen lang leven beschoren zijn. Maar weer zien waar dit toe leidt.

Onderbreking

 Was leuk geweest, als ik gisteren door had kunnen stomen in zoverre de tulpenactiviteit als 'op stoom' gezien kan worden. Maar d'r was weer een aanloop nodig en daar had ik geen zin in. Beperkt tot koken en een siësta. Op de valreep, na de avondwandeling met de dames nog wel wat noodzakelijkheden aangepakt maar dat mag nauwelijks naam hebben. De boog kan niet altijd gespannen zijn. Wat je dan 'gespannen' zou kunnen noemen. Daar was de invulling een jaar of twee geleden toch heel anders van.

Schrikken

 Een paar weken geleden bij een bruiloft naast een man gezeten, die Duits sprak. Men had bij de tafelsetting eens rekening gehouden met mijn beperkte conversatie-capaciteit in het Roemeens. Man was een van die Sachsen, die na de val van Ceausescu de benen hebben genomen (de meesten hebben dat toen gedaan) en na hun pensioen terugkeren naar waar in feite hun roots liggen.

 

 Net als voor meer mensen, die ik ken, was de communistische tijd zijn beste tijd geweest. Ik ben daar verder niet op in gegaan. Het was een echte Duitser, een opschepperige babbelaar. Dronk aardig wat. Had zo zijn verhalen. Ik ben helaas voor zulke mensen niet de persoon erna om mijn hele hebben en houden op tafel te gooien. Kortom zijn aandacht in mijn richting verslapte gedurende de avond en ik hoopte van harte dat hij zijn belofte om ons te bezoeken niet al te snel zou nakomen.

 Die beste man is dus dood. Afgelopen dagen gestorven. Corona, zei men. Ik schrok daarvan en kon het eigenlijk niet geloven. Meer aan het handje?? Dat bleek. Ja, diabetes, hart, etc. De covid-verhalen hadden echter weinig met zijn dood te maken. Wel besmet geweest, maar snel hersteld en kort daarna ws aan een hartaanval bezweken. Pech in het leven. Of is dat een pleonasme?

Scheiden?

 Dringende klus gedaan, verder met winterse voorbereidingen. Orde in het systeem brengen van schuur, tuinkamer, binnenplaats en verder met herstel van het geloof in mijn eigen kunnen cq mijn conditie. De minder fysieke elementen zijn wat naar de achtergrond verdwenen en dat is waar ze hopelijk de komende tijd blijven.

 Er staan ons een paar koude nachten/dagen te wachten. De tegelkachel weer activeren. Die is alweer een paar dagen niet in vuur en vlam geweest. Het tweede paar sokken onder handbereik houden. Maar ook zoiets als aftellen van de quarantainedagen. Vandaag nog 8 dagen te gaan. Stom, maar ik mis zoiets simpels als boodschappen doen. Meer nog, denk ik, dan Mariana de gedwongen afwezigheid in restaurants natreurt.

 

 Iets wat niet alleen met de quarantaine maar ook met de beperkingen van de algemene bewegingsvrijheid te maken heeft. Ook daarvan horen we volgende week of de beperkingen mn voor de niet-genezen dan wel niet gevaccineerden in stand blijven of versoepeld worden. Wat dat betereft is er nu een soort schisma in ons huishouden. Ik val straks als genezene onder de voordelen van het certificaat verde terwijl Mariana het zonder moet doen, omdat ze, als je de testen mag geloven, niet besmet is geraakt of het op het moment van testen net nog niet/niet meer was. Administratief is het een onduidelijke bende.

Misrekening

Gisteravond, bijna donker, de laatste tulpenbol in de grond gestopt. 300 stuks. Een ongewild mooi rond getal. Blijkbaar kan ik ook niet meer rekenen. (22x12)+(4x14) is toch echt 264+56 en niet 244+56. 320, dus. Maar vooral toch in de grond. Goed vier uur mee bezig geweest, incl. een extra selectieronde, niet in de laatste plaats om weer wat op te warmen.

 Ooit opgezocht waarom je tulpen na geheel verwelken (juni-juli) uitgraaft om ze in oktober weer in de grond te stoppen. Vrg het me niet, ik ben het vergeten. Maar behalve dat, vermeerderen die dingen zich. Kleine bolletjes worden grotere en soms gewoon grote bollen. Mariana bewaart dat allemaal en zou het het liefst allemaal weer ingraven. Als je daar een gewoonte van maakt zou inmiddels minstens 1,5 perceel nodig zijn ipv dat ene, waartoe ik het graag beperkt wil houden. En over tien jaar de hele tuin, vrees ik. Gladiolen idem trouwens. Die hadden dit jaar bijna allemaal twee nwe bollen ipv die ene die in het voorjaar in de grond was gestopt.

 Vrg is wat te doen met die potentiële grote(re) bollen in spé. Tig honderden liggen er nog als je alle kleintje meetelt. Weggooien? Klinkt zo fout. Volgend jaar een handeltje beginnen? Aslof me mijn invulling van de tuin niet al kopzorgen genoeg oplevert.

Vooruitgang

 Het is wachten op een beetje zon. Het is nog vroeg. Net negen uur geweest. Ik sta niet te springen, maar het is stukken beter gesteld met zaken als stemming en motivatie dan 24 uur geleden. What a difference a day makes .... Aan de slag, straks, ondanks alle onduidelijkheden.

Tegenkracht

 Tegen alles in wat verwachting was vanochtend vanmiddag in de tuin terecht gekomen. Tulpenbollen planten. Had allang gebeurd moeten zijn. De laatste mogelijkheid was al meermaals onbenut voorbij getogen dank Mariana's akkefietje met de ladder. Mijn werk dus dit jaar en dat in een tuin waar mijn eigen werk in alle richtingen is vastgelopen.

 Het weer bod vandaag echter een aller-, allerlaatste kans om de bollen in niet wekenlang bevroren ondergrond te stoppen. Met een dubbel gevoel aan de slag gegaan. Een derde van de bollen zit nu waar ze 's winters horen te zitten. Zien of ik morgen de resterende 200-250 stuks op hun plek krijg gezet. Mijn rug heeft dan weliswaar geen last van een gebarsten wervel, maar ook die trekt op een gegeven moment een lijn en geeft aan "Tot hier en niet verder!".

 Natuurlijk deed het goed, hoe dubbel het bezig zijn met tulpenbollen ook is, als de rest van de tuin triester dan triest uitziet. Het was mn het bezig zijn in het algemeen, waar ik me op heb proberen te concentreren. Langzaam ging het met noodzaak tot regelmatig aanduwen. Maar als je het over tenminste iets doen hebt, dan heb ik dat vanmiddag ruimschoots gedaan.

Routine?

 Nekvel. Peper in de reet. Benen maken. Het is geen onbekend terrein. De mate van hardnekkigheid wil wel verschillen. Ik schat die momenteel een aardig end onder het nulpunt. Naar het plafond staren heeft wel iets. Weinig aantrekkelijkers in de aanbieding. Wat het niet is, moet er maar van gemaakt worden.

 

 Een leuk boek. Een spannend boek. Zou het iets uitmaken? Zou het weten op te krikken wat nu domweg door z'n veren lijkt gezakt? Sisyphus arbeid. Niet de variant van bergop slepen van wat weer bergaf rolt, maar bergen afgraven, die steeds maar weer in de weg liggen.

Depri

 Hahn's Hilla uitgelezen. Zware kost in de laatste paar 100 pagina's. Onbevredigend einde. Ik vreesde al zoiets en zat er dus niet naast. Ik zal het niet de schuld van mijn stemming in de schoenen schuiven maar het helpt ook voor geen centimeter. Meer dan onbestemd. Ff geen zin in het leven. Mis iets van een stimulans. Het verplicht thuiszitten doet ook weinig goed. Niet dat ik anders niet ook vnl thuis had gezeten, maar dan was het vrije wil geweest.

 Een jaar geleden was het bakken de stimulans om bezig te blijven. Het zou nog kunnen komen maar is er nog niet. D'r is dit jaar van een hoop niets terecht gekomen. De tuin is om te huilen. Iedere ochtend en avond loop ik door de puinhoop om de dames hun vrijheid te gunnen dan wel te doen wat gedaan moet worden. Dat gaat een hoop energie kosten om terug te komen, waar ik was.

 D'r slingert nog het nodige op de binnenplaats wat op z'n winterplek gezet zou moeten worden. Ik zie het en word er niet koud of warm van. Morgen misschien en dan is het op een gegeven moment gewoon te laat. Ook dat weet ik. En ook dat laat me koud. Er moet een knop om. Waar zit dat ding?

Gewichtsloos

 Nwe dag, volgende weekeinde. Stemming blijft onbestemd. Fysiek blijft het alsof ik constant tegen grenzen aan stoot zonder ook maar naar iets van prestatie te streven. Pc, afwas, lezen, beetje koken .... zo kom ik ws redelijk ongeschonden door de dag heen. Natuurlijk is er meer te doen. Wordt tijd dat Mariana zich weer een beetje (meer) uit de koestering van haar 'ziek zijn' weet los te rukken. Maar ach, eigenlijk voegt dat weinig toe cq ontlast me nauwelijks. Stimuleert ook niet. Volgens mij hangt ze in eenzelfde soort onbestemdheid als ik. Haar plantentaak, haar bloemen, de rozen, de binnenplaats ... het is als een leeglopende ballon. Ze ontziet zich èn haar rug, terwijl dat naar mijn idee nauwelijks meer nodig is.

Chinees

 De quarantaine gooit de boel weer wat door elkaar. Kwam net langzaam weer in beweging. Conditie wel nog steeds kwakkelig, motivatie niet echt wat het zijn moet èn op de een of andere manier wil het met de stemming voor geen meter, wat me verbaaasd. Reden? Onduidelijkheid? Dat zou best nog wel eens kunnen kloppen. D'r is nog een hoop onduidelijkheid. Bij vrgn wordt verwezen naar het behandelingspapier, een soort voortgangsverslag van de onderzoeken, met beschrijving van wat gedaan is en wat de resultaten waren èn een berg analysegegevens.

 Dat het in het Roemeens is, is niet het ergste. Wat moet je met al die gegevens? Ik wil namen, consequenties, vooruitzichten, etc, etc en dat in normale mensentaal en niet in vakspecifieke, specialistische terminologieën. Graag het verhaal na een vertaalslag naar normaal begrijpelijke hoe-en-wat's en indien mogelijk ook waarom's.

Corona_02

 Het positieve resultaat van de covid-test wordt schijnbaar ergens centraal aangemeld. Huisarts op de hoogte gesteld, die nog geen registratie kon vinden. Verder 14 dagen thuis zitten, meer is er niet, terwijl naar mijn idee ik het ergste al bijna 14 dagen achter de rug heb. Daar wordt geen enkele rekening mee gehouden. Ik weet niet of ik me zo netjes aan de regeltjes ga houden. Ik zie het verschil met afgelopen week niet en daarvoor was ik te beroerd om met regels overtreden bezig te willen zijn.

 

 Problemen, kleintjes zijn de was en de melkvoorraad voor in de koffie. Verder is het aan mij zolang ik achter mijn poort blijf. Mariana zou er goed aan doen om ook de test te doen. Ze moet al bijna besmet zijn en dat kan beter geregistreerd zijn. Van de nood een deugd maken. Volgens mij kunnen we ons dan, mochten we willen, vrijer bewegen, zelfs in restaurants, wat inmiddels bijna een obsessie aan het worden is voor Mariana.

Hilla

 Lezen doet goed. Het herstelt tijdelijk verloren ritmes. Het verhaal heeft steeds minder raakpunten met mijn herinneringen uit die tijd. Brandt als kanzler. De eerste verhalen over een mogelijke hereniging van oost en west. Baader-Meinhoff. De grote lijnen. De aanhoudende studentenprotesten maar verder weinig. De hoofdpersoon is lid van de DKP geworden. Vergelijkbaar met de CPN in Nederland? Nooit zo met politiek bezig geweest en al helemaal niet als lid van een partij.

 Het vermoeit ook, het lezen en leidt zo tot met kalme slaap gevulde nachten. Zeven uur voor je het weet. Net nog niet helemaal licht. De dames hadden vandaag weinig last van overtollige energie. Kwamen zelfs, incl Prada! vrijwel met mij terug op de binnenplaats. Wordt het een rustige dag?

Stomheid

 

Corona

 Raak! Covid! En nu?

 Voor het volgende ziekenhuisrondje moest weer getest worden en gisteravond werd ik gebeld met de mededeling, dat die test 'positief' was uitgevallen. Nu had ik al het idee, dat een week of twee geleden meer aan de hand was dan het normale fysieke gezeur. Maar sinds een week gaat het met de dag beter. Dus waar zit ik in het traject èn moet ik iets?

 Mariana loopt ook al dagen te kwakkelen. Minder onderuitgeschoffeld dan ik. Die klaagt gewoon wat meer. Beetje kuchen, beetje koorts, smaakverandering/-verlies maar nee, ze had gewoon geen Covid. Dat schijn je zelf te kunnen bepalen.

 Waar het vandaan komt mag Joost weten, maar het zat er natuurlijk een keer aan te komen. Ws van Mariana's schoolactiviteiten? Mijn supermarktbezoek? Mijn besmetting moet ergens eind oktober hebben plaats gevonden. Kan me geen extra verblijf onder mensen herinneren. Supermarkt, bouwmarkt, thuisbasis.

Dierlijk

 

Wild

 Beren op de weg. Echt!? Nou ja, niet op de weg maar aan de rand van het dorp. Naar het schijnt. Eerst twee varkens op een poot na en nu een stel kippen. Natuurlijk heeft niemand wat gezien en raar genoeg ook niet gehoord. Die kippen soit, maar varkens weten echt wel wat paniek maken betekent. En dan nog twee ook. Nou die tweede heeft echt niet rustig zijn/haar beurt afgewacht en toch, toch niks gehoord?

 In hoeverre sterke verhalen? Die kippen zullen eerder door een vos dan door een beer zijn meegenomen. Stukken makkelijker dan al dat gejaag op muizen als die kippen 's nachts niet opgesloten zitten. Maar die varkens??

 Ze zullen (nog) geen 200 kg het stuk zijn geweest, maar twee .... dan heb je stevige trek, zelfs als beer. Het schijnt gebeurd aan de andere kant van het dorp. Niet de, onze kant van de beek maar helling op in een van de twee zigeunerwijken, die het dorp rijk is. Ik weet niet. Die 'beer' wist verdomd goed wat ie doen moest. Mocht het echt berenwerk zijn geweest, dan kan dat van de winter nog voor problemen gaan zorgen. Zo'n dorp als Coves is voor een beer als een supermarkt zonder kassa's.

Verwacht

 Begonnen in het vierde, terzijde gelegde deel van Ulla Hahn's epos. Had wel het idee, dat mijn stemming met het ontbreken van een happy-end te combineren zou moeten zijn. Eerst werd het hele beeld nog ff op hoogglans gebracht om het dan toch redelijk onverwachts vorm te geven. Ach, onverwachts is hier het verkeerde woord. Het werd al op de eerste pagina van deel 4 aangeduid. Enkel de invulling was afwachten. Een kleine 100 pagina's duurde de omgekeerde 'hand Gods'. Hij is met z'n 2CV in een greppel geëindigd en nu is het aan haar invulling te geven aan begin jaren zeventig zonder trouwerij, kinderen, etc.

Slapte

 De dagen worden langzaam minder door slaap in beslag genomen. Vandaag na het verlaten het bed zelfs niet meer gezien. Niet dat ik zoveel doe, kan doen. De conditie stelt nog weinig voor en mijn rug protesteert al bij het oprapen van een krant.

Drukte

 Een kleine vuile, messing sleutel aan een kettingje, halfverborgen achter het rechter rever was het begin van een nacht vol kasteelachtige landhuizen, lijken die uit kasten vielen, monsterachtige wezentjes, die uit hoeken en gaten kwamen gekropen, levende mummies en groot uitgevallen vleermuizen.

Gezeik

 Met regelmaat geklaagd over mijn achteruitgaande conditie. Nou, volgens mij heb ik de 'nul' gehaald. Het is een in elkaar gezakt kaartenhuis. Wat ik deels wel herken, maar dan heb ik meer gedaan dan in bed liggen. Vandaag werk gemaakt van de kattenbak. Er zijn dingen die Mariana ontgaan, zelfs al rook je de ammoniak zo ongeveer in de slaapkamer.

 Zelden, nooit zo'n vuile, aangekoekte laag zg geurabsorberende kattebbakkorrels uit de cementmengbak moeten verwijderen. Nu piest onze kater dat het een lieve deugd is. Ligt volgens mij oa aan het voer. Spciaal voor gesteriliseerd. Sissi eet hetzelfde maar kan op eigen gelegenheid het huis verlaten en terugkeren.

 

 Voor zover de coleur locale. Dat werkje kostte me 5 étappes en tussendoor steeds op bed. Niet alleen de conditie ook mijn rug had er weinig zin in. Maar schoon dat de bak is ......

KO

 Een gat van 9 dagen... van nasleep naar erger. Hier liepen ongetwijfeld dingen door elkaar. Nu bijkomen. Een verhaal apart.

Pech?

 Zondagmiddag leek het beter te gaan. Zondagavond was het helemaal mis, èn maandagavond, èn dinsdagavond èn vanochtend. Wat een lange nasleep. Ik moet ver terug wil ik in een soortgelijke situatie terecht komen. Schommelend tussen 38.1 en 38.8. Vandaag voor een huismiddeltje gekozen. Hete citroen met honing. Nadat het vanochtend mis ging met een koude beker melk.