De door Mariana uitgekozen plek om eindelijk weer eens buiten de deur te eten, lag behoorlijk afgelegen. In een deel van Transylvanië waar wij normaal niet komen. En dat niet alleen maar ook nog veel boerser, modderiger en op het oog minder onderhouden: Cund.
Het begon al met het ontbreken van richtingaanwijzers. Dus gokken in de hoop dat we goed zaten en dat met een wegwijzer beloont te zien. Wat het geval was. Wel schrikken dat het een niet-geasfalteerd weg was, waar we naar verwezen werden. Breed, redelijk vast gereden maar vol kuilen en hier en daar glibberig van de modder. Gelukkig was geen sneeuw te bekennen en bleef de weg ook redelijk horizontaal zonder al te scherpe haarspeldachtige bochten.
Geen idee hoeveel, maar het zullen de nodige km's geweest zijn voordat we weer asfalt onder ons rubber hadden. Eenmaal in het dorp was het zoeken nog niet ten einde. Bij een tweede doorloop ontdekten we een piepkleine donkergroene pijl met daarop de naam van wat ze zelf 'resort' noemen: Valeo Verde. Teruggekeerde Sachsen die een business uit de modder hebben getrokken. De kamers hebben we niet gezien maar het restaurant was ronduit smaak- en sfeervol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten