Hoewel het fysiek beter gaat, wil het met het bezig zijn nog steeds niet echt lukken. Meer de kunst van het ontwijken, dan de handen uit de mouwen steken. Het gekrompen wereldje rekt minder makkelijk op dan het krimpt. Natuurlijk ook niet direct te hard van stapel willen lopen. Eerst maar eens zien, dat niet de volgende terugslag op de loer ligt. Het zou eerlijk gezegd vreemd zijn als het niet het geval zou zijn.
De activiteit blijft in de afwas steken. Het komt er sneller bij dan het weggewerkt wordt. Ondertussen kijk ik knarsetandend naar het winterse landschap. Dat record is binnen. De Dames (gem. formaat) staan tot aan hun buik in de sneeuw. Bij de vorige recordpoging waren de toenmalige honden beduidend groter en reikte de sneeuw niet tot de buik, maar het is echt meer deze keer.
Een uur door de sneeuw baggeren trekt me wel aan, ware het niet, dat ik nog steeds niet soepeltjes van badkamer naar keuken beweeg (of omgekeerd).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten