Herstart

 Nieuwe week, schone lei, zelfde hoop en dito enthousiasme. Eens zien waar we deze week uitkomen. Na een feestelijke nacht gevuld met hallucinaties, dromen en demonen de dag begonnen met een zucht van verlichting. Verlichting omdat ik het gehad heb en nooit meer hoop te krijgen. Dat ik niet de moeder ben van die twee gevonden broertjes. Dat mijn wereld niet in gruzelementen aan mijn voeten ligt. Dat ik niet straks wezenloos een zinloos bestaan in staar als alle media-aandacht is verdwenen en ook de directere familie en vrienden meer en meer hun aandacht op de eigen levens richten. Ik heb maar één raad: laat al die goede raadgevingen links liggen, blijf zo dicht mogelijk bij jezelf en ga domweg door, geeft de tijd de ruimte.

 Ik ga niet vergelijken. Iedere ellende zijn eigen eilandje en zie er maar vanaf te komen, maar ik heb met haar te doen. Mijn enige pluspunt is ervaring, ervaring die ik niet had willen hebben, en de tijd die inmiddels is verstreken. En laat ik eerlijk zijn, goed gekomen is het nooit en zal dat het ook niet meer gebeuren. Net als mijn implantaat na meer dan tien jaar me nog dagelijks in mijn bewegingsvrijheid belemmert, zo heeft de dood van Yoland dingen definitief veranderd. Het ene verdwijnt en wat terugkomt maakt je niet blij. Ik mis mijn onbevangenheid, de lol om ogenschijnlijk onmogelijke uitdagingen aan te gaan, domweg keihard werken heeft ook zijn glans verloren, de interesse in de wereld om me heen is danig verschraald, etc. En wat was het wisselgeld? Angst in allerlei soorten en maten. Nooit gehad maar of die tijd nog eens terugkomt? Ik waag  het te betwijfelen.