Ergerlijk

 Het blijft overduidelijk een brug te vèr. Waarom de neuzen niet een keer, slechts één keer, meer vraag ik niet niet, allemaal op het juiste moment in de juiste richting? Heb je weer iets van de smaak te pakken of tenminste de afkeer voldoende verdund, blijft het weer maar dwars liggen. Het is GVD geen maart. Morgen is het juni. Normaal gesproken zou ik al een keer of 4-5 gemaaid hebben. Dit keer ben ik in de tweede omloop blijven steken. IK, niet het gras!!

 Mijn motivatie verschimmelt en krimpt. Geen groei door stimulerende omstandigheden. In tegendeel. Als ik mijn poging tot een tuintje zie, word ik intens triest. Je zou er bijna een traantje door laten, maar het is nat genoeg, dus houden we het maar netjes droog.

 Zielig doen lost niks op, maar een beetje meer medewerking was dit jaar wel aardig geweest. Dat tegen de stroom in ploeteren is behalve strontvervelend ook knap vermoeiend. Maar we gaan maar doen waar we het beste in zijn gebleken en dat is volhouden en doorgaan. Ooit, ooit zal ook die hittegolf wel weer passeren, maar dan toch liever niet in december....

Rommel

 Eens zien of we die dip van deze maand nog enigszins recht geluld krijgen. Straks blijkt misschien wel, dat deze maand een omslagpunt geweest is in het eindeloze geploeter op het Franse platteland. En dan heb ik het deze keer niet over het gezeik van de boeren maar enkel over mijn eigen water. Hoe het ook zij, het is een rumoerige maand geweest. Nee, niet rumoerig, eerder rommelig, erg rommelig. Eigenlijk was het een zooitje om niet van een puinhoop te spreken.

 Willen, kunnen, moeten, omstandigheden, weer en nog wat van die meer of minder belangrijke bijkomstigheden .... Het was gewoon een rotzooitje. Een zooitje overdag, een zooitje 's nachts. Een zooitje in Frankrijk en over de grenzen heen. En niet alleen 'was', het is het nog steeds. Het dondert en raast met verwonderingswaardige krachten over en door me heen, om me in een fractie van niks in een weinig uitnodigende leegte te droppen, die misschien nog wel drukker is dan het geraas, want overgeleverd aan mijn fantasie...

Jaargangen

 Een Crozes-Hermitage uit 1999 van ene Louis Belle. Of het aan de naam ligt? In elk geval geen verkeerd wijntje, wel een verkeerd jaartal. Niet per definitie maar geworden, verandert van glorieus nieuw startpunt in beginpunt van een langzaam knap stinkende droom in ontbinding. Alles heeft een houdbaarheidsdatum en als die overschreden is, kan het zooitje best nog een tijd te pruimen zijn, maar d'r komt een moment, dat je het beter kunt dumpen. Allez ... terug naar de natuur, de hemel, het universum of in de armen van 72 maagden. Het is maar net waar je behoefte aan hebt.

 Hier stinkt het langzaam een kilometer tegen de wind in en daar helpt geen maaien, poetsen of klussen aan. Waarschijnlijk ruik alleen ik het, maar laat ik nou net degene zijn, die hier het meeste rondloopt. Alles went, maar even weg geweest, hakt het er weer ongenadig in. Eventjes die illusie van verandering en als je dan bij terugkeer het nog steeds niet gemaaide pad oprijdt, dan voel, hoor, proef en ruik je de val achter je dichtslaan. Als ik een beetje moeite zou doen, zou ik het ook kunnen zien.

 Ik geloof niet, dat er meer is op deze aardkloot, dan te verklaren zou zijn, als we voldoende (uitgebreide) zintuigen zouden hebben. Maar onze beperkingen verleiden ons tot de meest prachtige verzinselen. Als je die ff allemaal ontzenuwt, is het frappant om te zien, hoe je op allerlei wijzen reageert op iets, waarvan je denkt, dat je het in alle redelijkheid niet kunt weten, maar dat weldegelijk doet. Tijd dat die kop boven het zand komt.

Re-start

 De eerste serieuze meters met het machientje zijn gemaakt. Het is een zuipert, maar daar zullen we niet over kniezen. Nu hebben we hopelijk alles wat dwars kan gaan liggen gehad. Zou prettig zijn als ik werkelijk iets zou kunnen gaan doen met mijn herwonnen energie, al is het nog slechts zwakstroom. Hiertoe gaan we dit jaar een nieuwe kans geven. Daarvoor spreken we af, dat d'r

a. geen machines meer sneuvelen noch ander ongewenste maleur me stokken tussen mijn spaken propt,
b. het weer, net als ik, doet wat het doen moet,
c. mijn fysieke en mentale toestand in een saaie maar oerdegelijke rustperiode verzeild raakt
en
d. geen levensverstorende verrassingen meer plaatsvinden anders dan het opduiken van een serieuze koper.

Allez! Va votre corridor!!

Weer

 De "sukkel" neem ik terug. Het moet meer iets van "sul" zijn en dat dan weer in de goeie betekenis van het woord. Toen ik maandagochtend rond half negen op het betreffende adres aanbelde, werd ik vriendelijk ontvangen door de eega van de eigenaar. Meneer zelf was in de tuin bezig. De dag beloofde prachtig te worden en gezien het water, dat ik gisteren onderweg op de velden had zien staan, zitten ze ook hier om zon te springen.

 Na wat beleefheden en tweezijdige uitleg waren de misverstanden uit de lucht. Binnen minder dan een uur werd het groen-witte machientje verruild voor groen-witte flappen, het ding achteruit de trailer opgereden, vastgesnoerd en kon de terugweg aanvaard worden.

 Elf uur, rond 600 km en enige persoonlijke ervaringen rijker kon ik nog net voor het sluiten van de bar twee bier naar binnen slaan, voordat ik het ding van de trailer heb gereden. In theorie had ik een kleine 200 km autosnelweg kunnen nemen, maar heb dat tot een dikke honderd beperkt. Het op- en neergaan van de snelweg net voor Limoges was me een brug te ver met het gewicht van de trailer op mijn trekhaak en mijn overduidelijk gebrek aan ervaring in dit soort aanhangwerk. Niet dat de departementale wegen die heuvels niet hoeven te slechten. In tegendeel, bij Limoges maar ook in de Bourgogne met regelmaat de 10% helling gehaald, maar dan gebeurd dat met a. minder medeweggebruikers en b. met een lagere snelheid.

 Om half tien nog wat testmeters gemaakt en ook begrepen waar mijn vorige machine waarschijnlijk vroegtijdig aan ten gronde is gegaan. Blaren, letterlijk of in overdrachtelijke zijn, maar altijd weer die blaren!!

Verloren

 De laatste spullen in de auto laden en 'en route'. Hopelijk doet de huidige eigenaar ter plekke minder vervelend dan de sukkel tot nog toe op afstand heeft gedaan en kom ik morgenavond met een bijna nieuw maar vooral vertrouwd maaigeval terug. Nog net op de valreep van de maand, hoewel het weer het onwaarschijnlijk maakt, dat ik in mei nog serieus met het gras aan de slag ga.

 De maand mei is in meerdere opzichten geen succes geworden. Het enige succesje zit in de ongekende lengte van het mij omringende gras. Dat maaien gaat dan straks waarschijnlijk weer op een makkelijke manier gebeuren, maar het gras is van zo'n lengte, dat het eenmaal gemaaid niet kan blijven liggen. Dat wordt blaren in de handen van het harken en hopelijk heel veel erg droog weer waarin alle dat verbodige hooi in rook kan opgaan. Maar dat is voor later, eerst die vervelende meneer ...

Reüniable

 Haha, daar hebben we d'r weer eentje. Deze keer eentje uit de hoek van de zoveelste verplichte omscholing van wat toen nog Arbeidsbureau heette. Of ik werkelijk een geschikte kandidaat was .... ik weet wel beter, maar de cursus moest vol! Scoren!! Uitzuigen die overheid. Misschien lag heel Nederland qua arbeidsmarkt op z'n gat in de eerste helft van de jaren tachtig, maar de zogenaamd arbeidverschaffends eenheden draaiden op volle subsidietoeren. Zo ook De Baak, en ik kon zomaar een assistant-to-the-manager worden. Whoooauw!!

 Mijn eerste misser was de vraag "Wat dat nou precies inhield, dat assistant zijn...". Nee zeg, in deze arbeidsmarktkrapte (Doordenkertje ...) moest ik wel ff mijn plek weten. Fysische Geografie was dan wel een acedemische studie, maar verder kon je er eigenlijk niks mee. Daar hadden ze dan wel weer gelijk in. Maar met die assistant ging dat beter?? Nou, nee dus, tenminste niet bij mij. Mag hopen dat het bij die andere 28, of weet ik hoeveel, aantoonbaar beter is verlopen. Ik waag echter te veronderstellen, dat dat niet het geval is. Het merendeel zal vast wel op een plek terecht zijn gekomen, dat is zelfs bij mij gelukt, maar had het iets met die cursus te maken?? Lijkt me stug.

 Zelden zo'n arrogante vertoning van zelfingenomenheid over me heen laten gaan. Maar oké, die lui verdienden dik poen aan ons en wie was ik om ze dat kwalijk te nemen? Maar dan na 25 jaar nog eens leuk samen gaan zitten, elkaar op de schouder kloppen en het hebben over hoe goed ze wel niet voor ons zijn geweest?? Noem me verzuurd, maar hoe het ook zij: "Nee, dank je." Het wordt tijd voor een reünie van de kleuterschool, toen was ik tenminste nog onbevangen.

Hinkelen

 Bezig! Hoewel lekker anders is. Mensen die zich niet aan afspraken houden. Franse bankellende. Kan die bankenmarkt niet Europabreed geliberaliseerd worden?? De Franse banken zouden met hun onbeschoft gebrek aan service direct uit de markt worden gedrukt. Het koudste (èn natste?) voorjaar sinds tijden. Eindelijk herwonnen energie en tegenwerkende omstandigheden....

 Ademen, een goed glas, tellen, met de kop tegen de muur, mantra's dreunen, snuiven, energiebanen vrijmaken, spuiten .... geeft niet wat, doorgaan is het adagio, n' importe quel moyen!! Zo struikel je een soort van gewild maar op ongewenste wijze in een globaal veronderstelde richting. Dit is het niet, hier moet ik wat mee èn dat al heel wat langer dan vandaag.

 Dat ik (ongewild) tijd loop te verspillen is tot daar aan toe. Alleen grossier ik daar niet meer in. De tijd van 'tijd in overvloed' heeft z'n beste tijd gehad. Ik zie me niet mijn arm afhakken met een bot zakmes om een langzame dood te voorkomen maar iets in hetzelfde kader en dan overdrachtelijk zit er wel aan te komen. Het is weer tijd voor kogels en kerken en dan hoeft dat niet persé de Notre Dame te zijn.

Begonnen

 De kop is eraf. Het begin niet gemist. Een niet onbelangrijk onderdeel. Zonder begin geen einde, maar eenmaal begonnen is het eind vaak zoek. De start voor een sprint en het eind van een triatlon of misschien wel de drievoudige versie daarvan. Extremer kan ook nog. Het bestaat, hoeft niet voor mij uitgevonden te worden. Mijn voorkeur gaat echter uit naar de vijf- of tienkilometer terraszitten qua verplichte nummers. Al die verder zo gewenste lichamelijke inspanning doe ik wel in mijn vrije tijd, of niet, maar dat is aan mij.

 Er zijn slechtere maandagen geweest. Meer dan de voldoening valt er trouwens niet te verdienen en dat is een moeilijk concreet te maken persoonlijke beleving. Ik mag nu best achteroverleunen van mezelf, maar weet ook, dat ik dan morgen ineens geen voldoening meer voel over de start van vandaag, ondanks dat ik voldaan heb aan mijn targets. Wanneer is dat begonnen, dat ik vrij vallende tijd niet meer mag verlummelen?? Was het in Frankrijk of al aan de Gracht? Calvinistisch geïnfecteerd door een rasechte Brabantse .... Zoiets zal het zijn. Een regelrechte 'contradictio in terminis'. De werkelijkheid laat het menselijke voorstellingsvermogen toch iedere keer weer met gemak achter zich. Tijd voor een uitgebreid, warm bad. Helaas slechts letterlijk.

Herstart

 Nieuwe week, schone lei, zelfde hoop en dito enthousiasme. Eens zien waar we deze week uitkomen. Na een feestelijke nacht gevuld met hallucinaties, dromen en demonen de dag begonnen met een zucht van verlichting. Verlichting omdat ik het gehad heb en nooit meer hoop te krijgen. Dat ik niet de moeder ben van die twee gevonden broertjes. Dat mijn wereld niet in gruzelementen aan mijn voeten ligt. Dat ik niet straks wezenloos een zinloos bestaan in staar als alle media-aandacht is verdwenen en ook de directere familie en vrienden meer en meer hun aandacht op de eigen levens richten. Ik heb maar één raad: laat al die goede raadgevingen links liggen, blijf zo dicht mogelijk bij jezelf en ga domweg door, geeft de tijd de ruimte.

 Ik ga niet vergelijken. Iedere ellende zijn eigen eilandje en zie er maar vanaf te komen, maar ik heb met haar te doen. Mijn enige pluspunt is ervaring, ervaring die ik niet had willen hebben, en de tijd die inmiddels is verstreken. En laat ik eerlijk zijn, goed gekomen is het nooit en zal dat het ook niet meer gebeuren. Net als mijn implantaat na meer dan tien jaar me nog dagelijks in mijn bewegingsvrijheid belemmert, zo heeft de dood van Yoland dingen definitief veranderd. Het ene verdwijnt en wat terugkomt maakt je niet blij. Ik mis mijn onbevangenheid, de lol om ogenschijnlijk onmogelijke uitdagingen aan te gaan, domweg keihard werken heeft ook zijn glans verloren, de interesse in de wereld om me heen is danig verschraald, etc. En wat was het wisselgeld? Angst in allerlei soorten en maten. Nooit gehad maar of die tijd nog eens terugkomt? Ik waag  het te betwijfelen.

Amehoela

 Na een hele dag van gemiezer, wind, kou en een enkele stortbui laat zich eindelijk de zon zien. Nu zou ik fluks in de benen moeten. De bosmaaier in mijn armen sluiten en paden banen door het bijna meterhoge gras. Maar zò werkt het dus niet. Behalve dat het zondag is, ik me met hangen en wurgen door de dag heen heb gewrongen, mag ik inmiddels niet meer auto rijden. Waarom zou ik dan wel andere machines moeten bedienen? Dat de boel het ff bekijkt. Liefde is iets dat van twee kanten moeten komen, anders werkt het niet!! Morgenochtend graag een zonnetje in mijn bed, zo ergens tegen een uur of zeven. Zul je zien dat dat weer teveel gevraagd is.

Blèèèk

 Ik baal. Ik baal van het balen. En dat balend balen maakt de boel d'r niet beter op, daar baal ik van! Balen met een Droste-effect. Niks vreemds aan, want al jaren eerder normaal dan uitzonderlijk. Ik had er alleen geen last van, zoals weinig me raakte. Ik begin er echter een beetje genoeg van te krijgen en dat staat meestal garant voor ingrijpende gevolgen. Het begrip, voor hoe het allemaal loopt of vooral niet loopt, wankelt op z'n laatste tenen. Het knopenhakkend zwaard hangt te bungelen aan het laatste zijden draadje. Ergens wordt het eens diep ademhalen, dan eens goed rammelen met het hoofd, de bittere pil doorslikken en eindelijk weer leven.

Bah!

Koud en nat.
Na één dag ben ik het al zat!!

K&K

 Geen Oostenrijkse koning & keizer constructie maar Koud & Katerig. Het is hard schakelen, van een warm bad in een met ijsblokjes gevulde versie. In een sauna acceptabel maar zo botweg op je dak ... Letterlijk van 28º in de schaduw naar 15º met regen, maar vooral toch van zin naar het volledig gebrek daaraan. Van alledaagse echtheid naar misplaatste grootheid. Van concreet nut naar bezigheidstherapie. En dit keer geen vertraagd besef of uitstel maar directe executie! Hier moet iets gaan veranderen of de omstandigheden nou willen of niet.

Tempo

 In een week tijd inpassen in een andere wereld, een ander levensritme, andere bezigheden en ondanks overbrugbare beperkingen proberen om je eigen plek, tijd en bezigheden de ruimte te geven is simpelweg niet gelukt. Misschien is het wel onmogelijk, maar dat zou me eerder uitdagen dan dwarszitten. Na èn met een hoop duwen en trekken desondanks het nodige gedaan en nog veel meer de mist in zien gaan.

Levensteken

Piep!

Dubbeltje

 Een kater? Kun je het zo noemen. Na het genot van gewenste heerlijkheden en een berg gezelligheid zit je de andere dag met een onwillig lijf en een stuurloze geest. Waarom heb ik dit nooit eerder kunnen snappen? Of was het willen? Altijd het geschakel verweten aan de de plek, de terugkeer of het hernemen van de slepende routines. En vast speelt dat element zijn partijtje mee, maar het is absoluut niet de eerste viool.

 Ik kan goed tegen alleen zijn. Mezelf altijd als een soort kluizenaar gezien qua mensen en sociaal contact. Ik vrees echter dat het beheersen van de vaardigheid niks zegt over de wens eraan overgeleverd te zijn. Het tempo waarin en de heftigheid waarmee vandaag de deksel op mijn neus keilde, heeft op onvoorbereide wijze verstopte paden schoon geveegd. Wat mij iedere keer en vandaag in meervoudige veelvoud zo koud op mijn dak valt, is de omschakeling tussen mensen-contact-praten-nabijheid-gezelligheid-uitwisseling en wat al niet meer zij naar het volledige anders: gras, honden, stilte, groen, ruimte en mezelf.... Au.

Verwisseling

 Een zondag-gevoel op maandag. Nu kan ik ondanks het gevoel in de middag wel boodschappen doen, mocht ik willen. Dat is prettig. Maar eigenlijk zou ik nu aan de slag moeten, terwijl mijn gevoel zegt, dat ik me niet beter moet wanen dan God en deze dag dus gewoon op mijn reet moet plaats nemen. Dat is minder. En afhankelijk van het deel van mijn vriend(inn)en waar ik mijn oor te luisteren leg, moet ik òf mijn gevoel volgen òf doen wat gedaan moet worden. Eigenlijk zou ik gewoon willen doen wat ik wil.

 Maar wat wil ik??

Jammerdan

 Een prachtige dag om meters te maken, veel meters en nog meer meters. Een dag waarop het voorjaarsgevecht met het gras in slechts enkele uren in mijn voordeel beslist zou kunnen zijn, had kunnen zijn. Ik mis mijn karretje, dat zo vroeg is heengegaan, mij achterlatend met een schrijnend hoge afschrijving. In slecht 11 jaar van erg veel naar 0,schrootwaarde. Inmiddels wel een alternatief gevonden en besloten om diep in mijn zakken wat euri bijeen te schrapen, maar dat gaat nog wel een week of twee duren. Het gras lacht zich een deuk, schiet spontaan in bloei en ik mag weer opzoek naar de fijnstof-werende mondkapjes. Waar zou ik die dingen vorig jaar hebben gelaten??

Ontsluieren

 Vandaag gaat het gebeuren. Na meerdere afgeketste mogelijkheden krijgt vandaag een digitaal geluid gezicht. Als ze tenminste de weg kan vinden ...

 Misschien was ze niet van het allereerste uur, maar ze was er al vroeg bij, bij mijn geschrijf. Een opmerking hier, een bespiegeling daar. Altijd summier het commentaar en steeds apart in een mail. Als ik nog ff zo doordender dan lijkt het wel een grafrede en tot op zekere hoogte is het dat natuurlijk ook. Het digitale beeld gaat vandaag verloren in de werkelijkheid. Of is het 'aan de werkelijkheid'? Iets verdwijnt in elk geval, nl. de mogelijkheid, de eindeloze mogelijkheden om je een beeld te vormen van iemand op basis van de summiere info, die soms bewust maar vaak onbedoeld gedeeld wordt.

 'Tuurlijk heb ik ooit eens gegoogled, maar behalve dat dat in eerste instantie weinig opleverde en in elk geval geen beeld, voelde het ook goed fout aan en heb ik niet verder gezocht. Ik moet het doen met houthakken, kou lijden, grasmaaien, eten koken, fotograferen en meer van dat soort stukjes die op 100-en-1 verschillende manieren bijeen gevoegd kunnen worden. Straks weet ik, hoe het had gemoeten en weet nu al, dat ik me dan afvraag of ik dat eigenlijk wel had willen weten.

Pfffffff......

 Prachtig gerezen en zo weer ingezakt. De glitter en glamour van bagger ...

 Oké, soit, dan geen vliegen maar rollen, al moet je niet vragen hoe. Het is de illusie van optreden in de Moulin Rouge en later in de nacht de zeurende puber van spelconsole in noodzakelijk slaap zien te krijgen en zelf nog 'even' de afwas doen. Afwas, ja, laten we een keer bij de afwas beginnen. Was die afwas er niet, zou mijn houvast zoek zijn. Lange leve De Afwas, driewerf hoezee en dan in de plee ermee.

Ziek

 Dit kan nooit goed zijn. Ik voel een neiging tot opruimen. Licht slechts maar toch. Dit is nooit de bedoeling geweest. Normaliseren à la, maar je kunt het ook overdrijven.

Feest

 Zieke honden, een paar gewonde vechtersbazen, slecht weer, aanrecht vol afwas, feestdag, nog niet echt wakker en koffie. Laat ik met de koffie begingen. Blij dat ik geen koning ben, dat is heerlijk wakker worden. Zo heeft Willempie toch nog een zekere zin voor mij.

 Het was al licht, toen ik vandaag voor het eerst mijn ogen opende. Vreemd is dat, als je iets ziet ipv die bekende hand voor je ogen. Een p-p-pareltje. Een zeldzaamheid in de voorbij jaren . Een nacht zonder tussenstops. Ik heb het plafond, waar ik dan naar kijk maar nooit zie, niet echt gemist, moet ik zeggen.