Gelukkig ze zijn er nog! Ze hebben de plaat nog niet compleet gepoetst. Vanmorgen enthousiast begonnen en geen aandacht besteed aan het kwakkelige gevoel in mijn overdrachtelijke onderbuik. Ergens aan het begin van de middag betrok het. Buiten weer sneeuw, maar dat bedoel ik niet. Ik voelde mezelf wegzakken. Een net gerezen soufflé was er niks bij. Heb me niet gek laten maken, maar het ook niet kunnen keren.
In een grafstemming huiswaarts gekeerd, houtkachel aangestoken en me een glas wijn ingeschonken. Kort de alternatieven van oorzaak en gevolg de revue laten passeren, maar dat leverde zoals gewoonlijk niks tastbaar op. Me gedwongen bezig te blijven en waarschijnlijk erger voorkomen. Hoewel je dat laatste nooit weet omdat het leven niet met slow motion noch met herhaling werkt.
De rest van de middag en avond in de drank gesmoord. Klinkt heftiger dan het is, maar de glaasjes waren vooral functioneel en hadden niets met gezellig of lekker te maken. Vroeg onder de dekbedden weggekropen in de ongetwijfeld ijdele hoop op een aaneengesloten en droomloze nacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten