De afgelopen weken moeten nog tot rust komen. Veel beweging, weinig tijd voor reflectie. Gaat het goed? Ik mag het hopen. Alle onvoorziene ongewenstheden in het midden gelaten, kan het alleen beter gaan. De vraag is: "In welke richting?" Ik wik en weeg, proef en probeer. De krachten testen hun mogelijkheden zonder het fragiele evenwicht aan het wankelen te brengen of zelfs definitief in het voordeel van de ene of andere weg te verstoren. Na jaren van wensen, willen en herstellen wordt het tijd voor concrete actie. Echte actie, filmische beelden waardig. Geen geleidelijke verschuivingen, geen graduele tintverandering maar een kordate duik in het onbekende diepe. Alles of niets, schepen verbranden, lijnen kappen .... ik aarzel.
Weer alles compleet anders. Weer helemaal of bijna helemaal bij nul beginnen. Wegen zoeken, routines opbouwen, bezigheden in- en/of aanpassen, plekken eigen maken, contacten leggen, etc. Een zoveelste zwaai aan het roer "op goed geluk"? Ik aarzel. Is het de leeftijd? Het gevoel tijd genoeg te hebben voor alles wat nog komen gaat en/of gedaan moeten worden, is verschraald. De tijd omvat geen zeeën meer. Het perspectief verschrompeld. De grenzen komen in zicht, worden meer en meer voelbaar. Het bestaan krimpt en dat knap letterlijk.
Eindelijk doen waar de stap naar Frankrijk al voor bedoeld was geweest? Verloren tijd inhalen? Een onmogelijkheid. Alsnog realiseren van een droom? Toch die Porsche maar dan niet meer om in te rijden? De wens is duidelijk, de wil aanwezig maar de vormgeving vertoont nog vele blinde vlekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten