Een doodgewoon gesprek in redelijk beschaafd Nederlands, gevoerd op een IQ-niveau vanaf, zeg een score of 125 heeft zo bij tijd en wijle een zekere, niet te versmaden aantrekkingskracht. Weer niet voldoende om 'stante pede' in de voiture te jumpen of het inteeltgewauwel hier ter plekke voor lief te nemen, maar toch. Een normaal, maar nou weer niet direct alledaags gesprek met iemand, die je geestelijk recht in de ogen kunt kijken, en waarbij je niet verplicht bent om in voortdurende verstoring door de vergeelde kennis van ooit opgedane buitenlandse talen te bladeren. Geen enkele vertaalslag tussen gedachte en woorden, niet intellectueel, niet sociaal en al helemaal niet grensoverschrijdend. Einfach, lullen in the native langue.
Gesprekken als deze waren in de Lage Landen al vele malen meer uitzondering dan regel, maar hier is die scheefgroei tot ongekende proporties voortgewoekerd en nou niet bepaald pas in de laatste paar jaar. China of Frankrijk zou per saldo niet zoveel uitmaken, heb ik het idee. Vriendelijk lachen, veel knikken en handjes geven zijn ook hier mijn voornaamste contactmiddelen. Toch spreek ik uitstekend Frans, zeker in de afgelopen 4-5 jaar is dat hard vooruitgegaan, al zeg ik dat zelf.
Misschien is het gewoon een kwestie van verder afstompen. Al die cultuurverschillen en overbodige opleiding verder weg laten slijten, tot op een dag de vraag "Comment ça va?" en een veel betekenende blik naar het zwerk je vervult met een intense tevredenheid. De koetjes en de kalfjes volgen dan gelijk een kudde schapen. Dan ben je eindelijk een wereldburger geworden en kunt overal aarden. Lukt dat niet, dan op naar Parijs, Berlijn, Barcelona, Tokio of New York. Drank, Drugs en Discussie verbroedert iedere avond tenminste een paar uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten