Al eens een pakkend boek gelezen over de zoetzachte zaligheid van niet aflatend geluk? Nee? Ik ook niet. Daarbij heb ik bewust de term "spannend" niet gebruikt, want wat is spannend aan een champagne-ontbijt op bed gebracht door de liefde in je leven? Of dat gezellige weekendje Parijs, die heerlijke maaltijd met vrienden, het schoffelen in je prachtige moestuin of het nagenieten van de sauna met massage, terwijl je van de voorjaarszon geniet aan het Lago di Maggiore. Het zijn stuk voor stuk prachtige momenten, ronduit geschikt voor mooie plaatjes maar spannend..... Misschien voor degenen die verrast wordt, als dat al het geval is, maar boek- of bladzijdenvullend? Ik waag het te betwijfelen.
Spannend wordt het als het misgaat, als dromen in duigen donderen en je menseigen hoopt, dat het ondanks alle tegenslag en ongewenste omwegen weer goed komt. Spannend is de weg naar de top, de uren zwoegen, niet de 20 minuten waarin je afdaalt en dan laaft aan koele blonde weldaden. Het is het moment waarop films en boeken eindigen, dan is het gehoopte bereikt of net niet en rest enkel nog het "En ze leefden nog lang en (on)gelukkig." Niet meer de moeite waard om daar beelden aan te verspillen.
Ik hoop en vrees dat mij die saaiheid zeer binnenkort ten deel gaat vallen. Prettig voor mij, jammer voor de schrijverij. Dan moet die behoefte aan het spel met woorden weer van de dagelijkse rompslomp naar het overkoepelende meta-niveau getild worden. Dan is het weer tijd voor "I Salari" of "Die Ander", tenminste, dat zou kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten