Ik accepteer,
leer,
verkeer,
begeer,
sneer,
vereer,
beweer,
investeer,
en hanteer.
En toch,
net nog.
Ging het mis.
Tante pis.
donderdag 31 januari 2013
Timing
De vrije val is een halt toegeroepen. Krap an, maar nog net op tijd. Een nieuwe maand staat voor de deur en die kun je beter fatsoenlijk ontvangen. Op naar de volgende ronde, de oude inzet en dito hoop. Een hoop gezeur en wie weet eindelijk eens voldoende wol. Het vat was bijna voor de helft leeg en nu is het weer voor de helft gevuld. Het zijn moeilijk uit te leggen mechanismen. Als ik eens een poging waag, is het commentaar: "Ach, slik toch een pil!"
Klopt, dat ik daar geen voorstander van ben, maar geloof me, als pillen de omstandigheden zouden kunnen beïnvloeden in de gewenste richting, ik zou ze per kilo slikken. Nee, ik hoor de commentaren al, het gaat er net om dat ik minder moeilijk doe over die onwillige omstandigheden. "O ja, ik doe moeilijk?" Zelden zo'n gedwee schaap gezien. Alleen gaat het van kastje naar de muur en met een kluitje in het riet, zonder resultaat in het verschiet. En trouwens, dat gedweeë is niet waar het om gaat. Het gaat om het geblaat, waar de rest last van heeft of kan hebben. Kortom of ik mijn kop wil houden, maar het lef omdat te zeggen ben ik nog nergens tegengekomen. En als, doen doe ik het toch niet.
Klopt, dat ik daar geen voorstander van ben, maar geloof me, als pillen de omstandigheden zouden kunnen beïnvloeden in de gewenste richting, ik zou ze per kilo slikken. Nee, ik hoor de commentaren al, het gaat er net om dat ik minder moeilijk doe over die onwillige omstandigheden. "O ja, ik doe moeilijk?" Zelden zo'n gedwee schaap gezien. Alleen gaat het van kastje naar de muur en met een kluitje in het riet, zonder resultaat in het verschiet. En trouwens, dat gedweeë is niet waar het om gaat. Het gaat om het geblaat, waar de rest last van heeft of kan hebben. Kortom of ik mijn kop wil houden, maar het lef omdat te zeggen ben ik nog nergens tegengekomen. En als, doen doe ik het toch niet.
Warmgelopen
Januari heeft de kernpunten op de kaart gezet, accenten verschuiven, gewenste veranderingen laten op zich wachten, zwaartepunten blijven. Het gaat door de dalen naar de toppen en vanzelf weer naar beneden .... 2013 kan beginnen.
woensdag 30 januari 2013
Wegwezen
Het is op deze plek al vaker onderwerp van gesprek geweest. Het liefst zou ik de schepen terugblikkend zien branden! Wel graag zonder goddelijke zoutvervloeking. Maar dat is, wat ik zou willen, waar ik me iedere keer weer beter bij voel, als ik het doe èn niks en niemand weerhoudt me van het doen ..... behalve de afschrijving. De afschrijving op wat bewust bij elkaar is gesprokkeld, vergaard, gezwoegd en altijd voor dat ene moment bedoeld was, waarop je de verplichtingen eindelijk verre van je kon schuiven. Laten we wel wezen ..... Geld is vies, overbodig zolang jij het niet hebt maar die ander het heeft, het maakt niet gelukkig, is asociaal en meer van die pracht formuleringen, die ineens anders zijn, als je de flappen zelf 'in the pocket' hebt!! Theoretisch gezien, dat wel, want je betaalt met euros en niet met vierkante meters grond.
Maar die pecunia, en zo ontzettend veel heb je d'r niet voor nodig, maken zoveel dingen zoveel makkelijker en als een mens ergens gevoelig voor is, dan is het wel gewenning.
"Meer, meer, meer" is zeker niet mijn adagio, maar "Minder, minder, minder" mag zich ook niet op mijn warme aandacht verheugen. Een beetje terugvangen van wat dit leven tot op heden allemaal gekost heeft, zou niet gek zijn. Kan ik nog een beetje leuk nagenieten.
Maar die pecunia, en zo ontzettend veel heb je d'r niet voor nodig, maken zoveel dingen zoveel makkelijker en als een mens ergens gevoelig voor is, dan is het wel gewenning.
"Meer, meer, meer" is zeker niet mijn adagio, maar "Minder, minder, minder" mag zich ook niet op mijn warme aandacht verheugen. Een beetje terugvangen van wat dit leven tot op heden allemaal gekost heeft, zou niet gek zijn. Kan ik nog een beetje leuk nagenieten.
Ervaring
Als je de boeken mag geloven, zet zo'n dag als gisteren je een maand op achterstand. Ik geloof niet, dat het zo'n vaart zal lopen, maar het hakt erin, dat is een feit. Ik moest er aan denken, toen ik vanochtend mijn ogen probeerde te openen. Het is niet de tijd van het jaar om enthousiast in één beweging naast je bed te staan, maar de tergende traagheid, waarmee ik me vanochtend de dag in duwde, is ook niet van deze tijd. Moe, moe, moe. Gesloopt. De Alpe d'Huez, de marathon van New York of een partij trappenlopen in het Empire State building .... ik moet er allemaal niet aan denken, maar had ik me ertoe laten verleiden, dan zou ik me vanochtend waarschijnlijk fitter hebben gevoeld.
Nee, ik ga geen partijtje zeuren. Het is meer verwondering. Verwondering over de jaren waarin dagen als gisteren regel waren ipv uitzondering, waarin die dagen meerdere keren per dag de revue passeerden. Klop me niet op de schouder, vraag me niet hoe ik dat heb gedaan. Ik kan enkel met mijn mond vol tanden staan. Iets met onwetendheid, volhouden, dom doorgaan en nog wat van die open deuren.
Achteraf is d'r iets meer besef, die reflectie in het overzicht, maar ik maak niet de fout om te gaan verklaren. Het is goed dat je vooraf niet alles overziet, dat je geen zicht hebt op het tijdschema met bijbehorende verrichtingen, dat je te wachten staat. Je moet en kunt je niet wapenen tegen alles. Hebben we ook bij de ommezwaai naar Frankrijk niet gedaan, hoe goed die move ook was voorbereid. De instelling moet kloppen en in situaties als de mijne in de afgelopen vijf jaar werkt dat dus instinctief, dat kan niet anders. Ik ben met veel dingen bezig geweest, maar toch echt niet met het hebben van een positieve instelling. Het leven gaat door, neemt je mee, alleen als je d'r mee kapt, kom je onder die kracht uit.
Nee, ik ga geen partijtje zeuren. Het is meer verwondering. Verwondering over de jaren waarin dagen als gisteren regel waren ipv uitzondering, waarin die dagen meerdere keren per dag de revue passeerden. Klop me niet op de schouder, vraag me niet hoe ik dat heb gedaan. Ik kan enkel met mijn mond vol tanden staan. Iets met onwetendheid, volhouden, dom doorgaan en nog wat van die open deuren.
Achteraf is d'r iets meer besef, die reflectie in het overzicht, maar ik maak niet de fout om te gaan verklaren. Het is goed dat je vooraf niet alles overziet, dat je geen zicht hebt op het tijdschema met bijbehorende verrichtingen, dat je te wachten staat. Je moet en kunt je niet wapenen tegen alles. Hebben we ook bij de ommezwaai naar Frankrijk niet gedaan, hoe goed die move ook was voorbereid. De instelling moet kloppen en in situaties als de mijne in de afgelopen vijf jaar werkt dat dus instinctief, dat kan niet anders. Ik ben met veel dingen bezig geweest, maar toch echt niet met het hebben van een positieve instelling. Het leven gaat door, neemt je mee, alleen als je d'r mee kapt, kom je onder die kracht uit.
dinsdag 29 januari 2013
Zwaluw?
Een dag, die niet de belofte leek in te lossen, die het weerbericht me had voorgespiegeld, dus maar iets anders gedaan. Papieren bij elkaar gezocht en richting Limoges. Betalingen, aanpassingen en wat verbaasde vragen, die ik me niet met goed fatsoen aan de telefoon zag afhandelen, mocht ik al bij de goede persoon terechtkomen.
Het zijn nog steeds trage, winterse ochtenden, waardoor ik pas rond half een in de stad was. Tja, lunchtijd en behalve eten en eten kopen, kun je dan het meeste wel vergeten. Bij een Chinees naar binnen gewipt. Altijd alleen maar Frans gaat vervelen en als je het betaalbaar wilt houden, is het meestal erg traditioneel en regionaal getint. Deze keer geen zin in confit de canard of faux filet frites. Lopend buffet heeft bovendien het voordeel, dat je het tempo zelf bepaald en het bedienend personeel niet de neiging heeft je de maaltijd eigenhandig door de strot te duwen.
Net na tweeën begonnen aan mijn rondje en tegen half vier was het bekeken. Geen tegenwerking maar begrip, medewerking en eenzelfde soort verwondering, als ik had toen ik het las maar dan met de bijbehorende verontschuldigen erbij. Netjes en van mij goed aangevoeld, dat dat niet kon kloppen! Hop in de auto er vlug weer terug.
Een positief puntje ..... het eerste teken van een (voorlopige) ommekeer? Je klamt je vast aan minder, als je zien wilt, waar je naar verlangt. Jammer dat nauwelijks thuis uit onverwachte maar overbekende hoek in een vloeiende beweging alle houvast onder me uit werd geslagen. Ja, je zou bijna vergeten, dat je er nog (steeds) niet bent.
Het zijn nog steeds trage, winterse ochtenden, waardoor ik pas rond half een in de stad was. Tja, lunchtijd en behalve eten en eten kopen, kun je dan het meeste wel vergeten. Bij een Chinees naar binnen gewipt. Altijd alleen maar Frans gaat vervelen en als je het betaalbaar wilt houden, is het meestal erg traditioneel en regionaal getint. Deze keer geen zin in confit de canard of faux filet frites. Lopend buffet heeft bovendien het voordeel, dat je het tempo zelf bepaald en het bedienend personeel niet de neiging heeft je de maaltijd eigenhandig door de strot te duwen.
Net na tweeën begonnen aan mijn rondje en tegen half vier was het bekeken. Geen tegenwerking maar begrip, medewerking en eenzelfde soort verwondering, als ik had toen ik het las maar dan met de bijbehorende verontschuldigen erbij. Netjes en van mij goed aangevoeld, dat dat niet kon kloppen! Hop in de auto er vlug weer terug.
Een positief puntje ..... het eerste teken van een (voorlopige) ommekeer? Je klamt je vast aan minder, als je zien wilt, waar je naar verlangt. Jammer dat nauwelijks thuis uit onverwachte maar overbekende hoek in een vloeiende beweging alle houvast onder me uit werd geslagen. Ja, je zou bijna vergeten, dat je er nog (steeds) niet bent.
Bak
Zou ik 'ns een leuke grap vertellen? Bij tijd en wijle mensen om je heen heeft zo z'n voordelen, is misschien zelfs niet onbelangrijk!
maandag 28 januari 2013
Structureren
Een dagje herstellen en sturen. In ambtenarenjargon heet dat een 'heidag'. De organisatie loopt niet naar wens en alle neuzen moeten weer even één kant op en als het kan graag de goede. En 'goed' is heel simpel dat wat de baas wil.
Nu betreft het slechts één neus en die zou probleemloos in de goede richting geleid moeten kunnen worden, want toevalligerwijs is eigenaar van neus en de baas één en dezelfde persoon. Helaas werken dingen anders als een zekere mate van kritische massa ontbreekt. Waarbij in dit geval de nadruk voor de afwisseling ligt op de massa en niet op het kritische vernogen. Wel dat die massa qua massa kritisch van belang is maar niet kritisch 'an sich'. Gaat d'r maar aan staan, en dat was precies mijn taakje voor vandaag.
Na het ontbijt in de auto gestapt, leuk muziekje uitgezocht, gepeinsd over het reisdoel en ondertussen maar al vertrokken. Uiteindelijk natuurlijk allesbehalve op de hei terechtgekomen maar dat is tenslotte ook slechts overdrachtelijk bedoeld. Een uur of wat later in een klein restaurant in een niet zo klein stadje de knullige professionaliteit gadegeslagen waarmee een bakvis werd ingewerkt, terwijl ik onderwijl mijn gedachten enige orde en regelmaat trachtte bij te brengen.
Zoals verstandig in dit soort zaken, moet je nooit te snel bereidwillig Ja-knikken. Uitjes, hapjes, aandacht en overtuiging mag best iets meer ipv minder, dus binnenkort zien we weer verder.
Nu betreft het slechts één neus en die zou probleemloos in de goede richting geleid moeten kunnen worden, want toevalligerwijs is eigenaar van neus en de baas één en dezelfde persoon. Helaas werken dingen anders als een zekere mate van kritische massa ontbreekt. Waarbij in dit geval de nadruk voor de afwisseling ligt op de massa en niet op het kritische vernogen. Wel dat die massa qua massa kritisch van belang is maar niet kritisch 'an sich'. Gaat d'r maar aan staan, en dat was precies mijn taakje voor vandaag.
Na het ontbijt in de auto gestapt, leuk muziekje uitgezocht, gepeinsd over het reisdoel en ondertussen maar al vertrokken. Uiteindelijk natuurlijk allesbehalve op de hei terechtgekomen maar dat is tenslotte ook slechts overdrachtelijk bedoeld. Een uur of wat later in een klein restaurant in een niet zo klein stadje de knullige professionaliteit gadegeslagen waarmee een bakvis werd ingewerkt, terwijl ik onderwijl mijn gedachten enige orde en regelmaat trachtte bij te brengen.
Zoals verstandig in dit soort zaken, moet je nooit te snel bereidwillig Ja-knikken. Uitjes, hapjes, aandacht en overtuiging mag best iets meer ipv minder, dus binnenkort zien we weer verder.
Blauw
Een tegemoed?komende tegenligger, doen ze wel vaker, was zo vriendelijk om ff te seinen, maar het rechter achterknipperlicht van de vrachtwagen was verleidelijker .... Vol op het gas, want inhalen doe je snel vanwege veiligheid en meer van die flauwekul. Het ging bergaf, grandioos uitzicht, alle ruimte, dus voortvarend gehandeld en net ter hoogte van de vrachtwagencabine zie ik ver beneden rechts iets verdachts blauws op een plek waar enkel groen hoort. Remmen is geen alternatief en bovendien mijn eer te na. Dus doorgeschoten en terug rechts het gas losgelaten. Onwillekeurig valt mijn oog op de kilometerteller: 127 km/u. Buiten de bebouwde kom en voorbij de omschakelmarge van 70, kortom 90 toegestaan.
Prachtig inhaalmanoevre en het zou asociaal zijn om net voor de vrachtwagen vol op de rem te trappen. Zelfs als de chauffeur me er bewust in heeft laten trappen, wat ik niet denk, want het goedbedoelde seintje vanaf de overkant kwam pas ver voorbij zijn chauffeurscabine. Dit wordt dus ff kijken waar de wet de grenzen trekt en met welke dosis redelijkheid dat gebeurd. Op het moment dat ik de gendarme passeerde liet hij de laser zakken en keek quasi ongeïnteresseerd de andere kant op. Ik kon net de neiging om te zwaaien onderdrukken.
Strikt genomen ben ik mijn rijbewijs kwijt, want 30+. Maar behalve dat bergaf snelheid controleren al aardig kinderachtig is, lijkt me dat rekening gehouden moet worden met het feit dat ik versnelde tijdens een inhaalmanoevre .... Maar ja, who is ik??
Prachtig inhaalmanoevre en het zou asociaal zijn om net voor de vrachtwagen vol op de rem te trappen. Zelfs als de chauffeur me er bewust in heeft laten trappen, wat ik niet denk, want het goedbedoelde seintje vanaf de overkant kwam pas ver voorbij zijn chauffeurscabine. Dit wordt dus ff kijken waar de wet de grenzen trekt en met welke dosis redelijkheid dat gebeurd. Op het moment dat ik de gendarme passeerde liet hij de laser zakken en keek quasi ongeïnteresseerd de andere kant op. Ik kon net de neiging om te zwaaien onderdrukken.
Strikt genomen ben ik mijn rijbewijs kwijt, want 30+. Maar behalve dat bergaf snelheid controleren al aardig kinderachtig is, lijkt me dat rekening gehouden moet worden met het feit dat ik versnelde tijdens een inhaalmanoevre .... Maar ja, who is ik??
zondag 27 januari 2013
K-woord
Gedraag je je bijna netter dan het braafste jongetje uit de klas, doet netjes wat gedaan moet worden, helpt oma's met oversteken, staat op in de bus voor aankomende baby's, houdt de deur open voor het andere geslacht, geeft de knikkers terug die je oneerlijk afgetroggeld had, eet netje je bord leeg .... en krijgt ter beloning een nacht voor je kiezen, waar je Stalin nog voor zou waarschuwen, als je het vooraf zou weten.
Wat is de overtreffende trap van moedeloos? Ik kom er even niet op, maar ook zonder eenduidige omschrijving vervloek ik ff mijn hele bestaan en alles wat daar om- of aanhangt, gewoon alles zonder aanziens des persoons, dings, gevoels, idees en wat d'r nog meer last van zou kunnen ondervinden. Godverdommesedriedubbelovergehaaldekutklotetyphustering-zooi. 'Kanker' gaat me net te ver. Kortom het kan nog altijd erger....
Wat is de overtreffende trap van moedeloos? Ik kom er even niet op, maar ook zonder eenduidige omschrijving vervloek ik ff mijn hele bestaan en alles wat daar om- of aanhangt, gewoon alles zonder aanziens des persoons, dings, gevoels, idees en wat d'r nog meer last van zou kunnen ondervinden. Godverdommesedriedubbelovergehaaldekutklotetyphustering-zooi. 'Kanker' gaat me net te ver. Kortom het kan nog altijd erger....
zaterdag 26 januari 2013
Krabben
Niks is er veel bij. Zo'n dag lijkt het te worden vandaag. De niet ingeplande laag sneeuw gooit roet in mijn weekendplanning. En die dooi waar ze nu al uren over lullen op de radio, die heeft er voorlopig nog niet zo'n zin in. Dus niks naar huus, want gewoon thuus. Geen borrel in de meest swingende tent van het zelfbenoemde brandpunt aan nijverheid en activiteit op het snijvlak van drie departementen en evenzovele invloedssferen van één stad en twee dorpen met iets teveel in hun bol.
St. Yrieix la Perche, een soufflé waarbij het eiwit is vergeten, maar wat op de een of andere wonderlijke wijze wel rechtop blijft staan. Chauvinisme, inbeelding en erg veel Europees subsidiegeld. Een burgervader met een ego dat de omvang van zijn dorp ruimschoots overtreft. De Franse verweving van locale, regionale en landelijke politieke activiteiten ten voeten uit. Zonder Europees geld zou hier niks werken en iedereen vindt dat doodnormaal, vooral de boeren, ambtenaren in hart en nieren. Behendiger in het invullen van subsidie-aanvragen dan in het trekken van een rechte ploegvoor.
Ach, iedereen plukt en graait uit de ruif, die niemand wil vullen maar waar iedereen recht op meent te hebben. Waren wij maar betaald voor iedere vakantieganger die we ontvingen, dan waren de douchkranen van goud geweest. Hadden wij maar tegen 0% rente kunnen investeren of ieder jaar een grotere, mooiere en duurdere auto betaald gekregen. Hadden wij maar tegenvallende seizoenen zoals in 2002 gecompenseerd gekregen of de betere seizoenen beloond gezien. D'r zit een hoop scheef in Europa en landen als Frankrijk roepen hard maar profiteren buitensporig.
Ik denk, dat ik maar eens de sneeuw van mijn vehicul ga krabben en mijn winterbanden ga benutten. Een Belgisch biertje lijkt me wel wat en ik weet zeker, dat ik die kan genieten zonder dat daarvoor met subsidie is geschoven.
St. Yrieix la Perche, een soufflé waarbij het eiwit is vergeten, maar wat op de een of andere wonderlijke wijze wel rechtop blijft staan. Chauvinisme, inbeelding en erg veel Europees subsidiegeld. Een burgervader met een ego dat de omvang van zijn dorp ruimschoots overtreft. De Franse verweving van locale, regionale en landelijke politieke activiteiten ten voeten uit. Zonder Europees geld zou hier niks werken en iedereen vindt dat doodnormaal, vooral de boeren, ambtenaren in hart en nieren. Behendiger in het invullen van subsidie-aanvragen dan in het trekken van een rechte ploegvoor.
Ach, iedereen plukt en graait uit de ruif, die niemand wil vullen maar waar iedereen recht op meent te hebben. Waren wij maar betaald voor iedere vakantieganger die we ontvingen, dan waren de douchkranen van goud geweest. Hadden wij maar tegen 0% rente kunnen investeren of ieder jaar een grotere, mooiere en duurdere auto betaald gekregen. Hadden wij maar tegenvallende seizoenen zoals in 2002 gecompenseerd gekregen of de betere seizoenen beloond gezien. D'r zit een hoop scheef in Europa en landen als Frankrijk roepen hard maar profiteren buitensporig.
Ik denk, dat ik maar eens de sneeuw van mijn vehicul ga krabben en mijn winterbanden ga benutten. Een Belgisch biertje lijkt me wel wat en ik weet zeker, dat ik die kan genieten zonder dat daarvoor met subsidie is geschoven.
vrijdag 25 januari 2013
Samenloop
D'r is de laatste jaren een hoop bij elkaar gekomen en laten we wel wezen, je kunt het maar beter gehad hebben. Dood, verlies, ouderdom, aftakeling, voorbij, finito, wegwezen. Normaal is de dosering iets minder schokkend, zeg ietsje meer emphatisch, maar nog ff doorbijten en ik heb mijn rust tot aan de stap in het graf. Of je nou wilt of niet, zelfs een zelfmoordenaar doet die stap niet met een blij gemoed.
Weg, er niet meer zijn, afgelopen, voorbij, dat was het, dank je wel, tot ziens ... Het is uiteindelijk het onderliggende thema geweest van de afgelopen jaren. Het zal weinigen verbazen. Ook mij niet, alleen heb ik het lang heel bewust niet willen weten. En je mag zeggen wat je wilt, maar dat is me heel aardig gelukt. Straks dat laatste stapje en dan besef je dat de kneep 'm zit in dat "Tot ziens". Dat zal er niet zijn, al is dat als mens het laatste wat je wenst of wilt weten.
Weg, er niet meer zijn, afgelopen, voorbij, dat was het, dank je wel, tot ziens ... Het is uiteindelijk het onderliggende thema geweest van de afgelopen jaren. Het zal weinigen verbazen. Ook mij niet, alleen heb ik het lang heel bewust niet willen weten. En je mag zeggen wat je wilt, maar dat is me heel aardig gelukt. Straks dat laatste stapje en dan besef je dat de kneep 'm zit in dat "Tot ziens". Dat zal er niet zijn, al is dat als mens het laatste wat je wenst of wilt weten.
5959
Een mooie bezoekersscore! Getallen hebben vaak een soort verborgen charme. Overkomt dat nou mij alleen? Is het, dat ik het wil zien? Zoals de tijdstippen 11:11 of 22:22?? Getallen hebben ritme. Nooit opgevallen? Ingewikkelde getallen als bankrekeningnummers of telefoonummers zijn eenvoudig te onthouden, als je er een ritme in herkent. Pincodes idem dit(t)o. Je kijkt naar een getal en ziet, misschien zelfs hoort, het ritme. In het ideale geval klinkt een bijpassende melodie. Zo kom ik iedere keer weer op de pincode van een oude bankpas, die ik zelden of nooit gebruik. Even door de stress van "Ooooh, dat ben ik vergeten!" heen en dan is daar het verlossende ritme. Ping-ping, ping, ping, ping-ping-ping en daar komen de flappen je tegemoet gewapperd.
donderdag 24 januari 2013
Eenvoud
Een doodgewoon gesprek in redelijk beschaafd Nederlands, gevoerd op een IQ-niveau vanaf, zeg een score of 125 heeft zo bij tijd en wijle een zekere, niet te versmaden aantrekkingskracht. Weer niet voldoende om 'stante pede' in de voiture te jumpen of het inteeltgewauwel hier ter plekke voor lief te nemen, maar toch. Een normaal, maar nou weer niet direct alledaags gesprek met iemand, die je geestelijk recht in de ogen kunt kijken, en waarbij je niet verplicht bent om in voortdurende verstoring door de vergeelde kennis van ooit opgedane buitenlandse talen te bladeren. Geen enkele vertaalslag tussen gedachte en woorden, niet intellectueel, niet sociaal en al helemaal niet grensoverschrijdend. Einfach, lullen in the native langue.
Gesprekken als deze waren in de Lage Landen al vele malen meer uitzondering dan regel, maar hier is die scheefgroei tot ongekende proporties voortgewoekerd en nou niet bepaald pas in de laatste paar jaar. China of Frankrijk zou per saldo niet zoveel uitmaken, heb ik het idee. Vriendelijk lachen, veel knikken en handjes geven zijn ook hier mijn voornaamste contactmiddelen. Toch spreek ik uitstekend Frans, zeker in de afgelopen 4-5 jaar is dat hard vooruitgegaan, al zeg ik dat zelf.
Misschien is het gewoon een kwestie van verder afstompen. Al die cultuurverschillen en overbodige opleiding verder weg laten slijten, tot op een dag de vraag "Comment ça va?" en een veel betekenende blik naar het zwerk je vervult met een intense tevredenheid. De koetjes en de kalfjes volgen dan gelijk een kudde schapen. Dan ben je eindelijk een wereldburger geworden en kunt overal aarden. Lukt dat niet, dan op naar Parijs, Berlijn, Barcelona, Tokio of New York. Drank, Drugs en Discussie verbroedert iedere avond tenminste een paar uur.
Gesprekken als deze waren in de Lage Landen al vele malen meer uitzondering dan regel, maar hier is die scheefgroei tot ongekende proporties voortgewoekerd en nou niet bepaald pas in de laatste paar jaar. China of Frankrijk zou per saldo niet zoveel uitmaken, heb ik het idee. Vriendelijk lachen, veel knikken en handjes geven zijn ook hier mijn voornaamste contactmiddelen. Toch spreek ik uitstekend Frans, zeker in de afgelopen 4-5 jaar is dat hard vooruitgegaan, al zeg ik dat zelf.
Misschien is het gewoon een kwestie van verder afstompen. Al die cultuurverschillen en overbodige opleiding verder weg laten slijten, tot op een dag de vraag "Comment ça va?" en een veel betekenende blik naar het zwerk je vervult met een intense tevredenheid. De koetjes en de kalfjes volgen dan gelijk een kudde schapen. Dan ben je eindelijk een wereldburger geworden en kunt overal aarden. Lukt dat niet, dan op naar Parijs, Berlijn, Barcelona, Tokio of New York. Drank, Drugs en Discussie verbroedert iedere avond tenminste een paar uur.
woensdag 23 januari 2013
Uitwaaien
Eerst voorzichtig aan mijn water gevoeld en toen de dag maar de dag gelaten. Sammy nog ff diep in zijn donkerbruine ogen gekeken vanwege zijn digestieve perikelen gisteravond en toen aan het lonkende asfalt toegegeven. Waarheen was niet het belangrijkste. "Weg" daar ging het om. Zonder doel gasgeven als je aan het eind van de middag weer honden moet voeren, beperkt je vanzelf tot bekende plekken. Limoges was me te makkelijk, Angoulême te ver. Dan hebben we noord en west al gehad. In oost valt niks te beleven, dus de neus maar zuid gekeerd. Na een kilometer of tien is het kiezen: Tulle, Brive, Perigueux, Brantôme of Ribérac. Alles min of meer van dezelfde onbeduidendheid met een ietsjepietse eigens. Naar Tulle ga je als je depressief wilt worden, naar Brive als je geld teveel hebt, naar Perigueux als je Engels wilt praten, naar Brantôme om te eten en in Ribérac is een prachtig Franse localiteit, een Café-Brasserie met alle veranderingsrisico's vandien, zoals onlangs ook weer in Biarritz bleek, waar een prachtig authentiek café-restaurant uit de jaren vijfig verkracht was naar het gebrek aan smaak van vandaag de dag.
De stemming liet al te wensen over, geld uitgeven sprak me niet aan, honger had ik niet en een mogelijke teleurstelling leek me niet handig, dus naar Perigueux gekoerst. Nog steeds beroerd weer. Nat en dan niet kunnen kiezen tussen regen of sneeuw en het beiden maar naar beneden gooien. Zo slijten de winterbanden niet voor nop.
Ter plekke een aardig café/restaurant met de uiterst creatieve naam "De la Place" ingedoken, "een grand crême, bien blanche" besteld en in de daarop volgende twee uur het hongerige publiek gadegeslagen bij binnenkomen, tafelen en weggaan. Mezelf ondertussen uitgelaten op de iPhone. Een berg woorden de cloud in gepompt, mijn gedachten hun gang gelaten en de dromen van de afgelopen tijd proberen te snappen. Een waar genot zo'n ding. Je kunt er bijna alles mee en stopt het weg in je kontzak. Moest onlangs wel lachen, dat Apple imago-problemen heeft, omdat de foons 'en-masse' gekocht worden door de generatie die kinders heeft en de kinderen in reactie daarop vooral iets anders willen .... iets cools!
Net na tweeën en met een lichte, vloeibare lunch achter de kiezen retour dittes. Alles voelde lichter. Het weer, het rijden, het leven, ikzelf .... Morgen weer verder.
De stemming liet al te wensen over, geld uitgeven sprak me niet aan, honger had ik niet en een mogelijke teleurstelling leek me niet handig, dus naar Perigueux gekoerst. Nog steeds beroerd weer. Nat en dan niet kunnen kiezen tussen regen of sneeuw en het beiden maar naar beneden gooien. Zo slijten de winterbanden niet voor nop.
Ter plekke een aardig café/restaurant met de uiterst creatieve naam "De la Place" ingedoken, "een grand crême, bien blanche" besteld en in de daarop volgende twee uur het hongerige publiek gadegeslagen bij binnenkomen, tafelen en weggaan. Mezelf ondertussen uitgelaten op de iPhone. Een berg woorden de cloud in gepompt, mijn gedachten hun gang gelaten en de dromen van de afgelopen tijd proberen te snappen. Een waar genot zo'n ding. Je kunt er bijna alles mee en stopt het weg in je kontzak. Moest onlangs wel lachen, dat Apple imago-problemen heeft, omdat de foons 'en-masse' gekocht worden door de generatie die kinders heeft en de kinderen in reactie daarop vooral iets anders willen .... iets cools!
Net na tweeën en met een lichte, vloeibare lunch achter de kiezen retour dittes. Alles voelde lichter. Het weer, het rijden, het leven, ikzelf .... Morgen weer verder.
dinsdag 22 januari 2013
Zwart
Gelukkig ze zijn er nog! Ze hebben de plaat nog niet compleet gepoetst. Vanmorgen enthousiast begonnen en geen aandacht besteed aan het kwakkelige gevoel in mijn overdrachtelijke onderbuik. Ergens aan het begin van de middag betrok het. Buiten weer sneeuw, maar dat bedoel ik niet. Ik voelde mezelf wegzakken. Een net gerezen soufflé was er niks bij. Heb me niet gek laten maken, maar het ook niet kunnen keren.
In een grafstemming huiswaarts gekeerd, houtkachel aangestoken en me een glas wijn ingeschonken. Kort de alternatieven van oorzaak en gevolg de revue laten passeren, maar dat leverde zoals gewoonlijk niks tastbaar op. Me gedwongen bezig te blijven en waarschijnlijk erger voorkomen. Hoewel je dat laatste nooit weet omdat het leven niet met slow motion noch met herhaling werkt.
De rest van de middag en avond in de drank gesmoord. Klinkt heftiger dan het is, maar de glaasjes waren vooral functioneel en hadden niets met gezellig of lekker te maken. Vroeg onder de dekbedden weggekropen in de ongetwijfeld ijdele hoop op een aaneengesloten en droomloze nacht.
In een grafstemming huiswaarts gekeerd, houtkachel aangestoken en me een glas wijn ingeschonken. Kort de alternatieven van oorzaak en gevolg de revue laten passeren, maar dat leverde zoals gewoonlijk niks tastbaar op. Me gedwongen bezig te blijven en waarschijnlijk erger voorkomen. Hoewel je dat laatste nooit weet omdat het leven niet met slow motion noch met herhaling werkt.
De rest van de middag en avond in de drank gesmoord. Klinkt heftiger dan het is, maar de glaasjes waren vooral functioneel en hadden niets met gezellig of lekker te maken. Vroeg onder de dekbedden weggekropen in de ongetwijfeld ijdele hoop op een aaneengesloten en droomloze nacht.
maandag 21 januari 2013
Kiezen
Afkicken of doorgaan, punten zetten of nog een eindje doorbreien ... Wat gaat het worden? Het hing natuurlijk overduidelijk in de lucht, maar ik wilde en wil het niet zien ... Weer vorm veranderen, over de zoveelste boeg en weer de vraag "Tot hoe ver?". Waar is de grens? Tot hoever til je de sluier op? Gaan we tot op het bot? Hoppa, de naakte waarheid? Qua naaktheid was dat 25 jaar geleden een stuk interessanter dan nu. Al zeg ik het zelf.
Het probleem is, dat zoiets natuurlijk prachtig klinkt, maar *gaap, gaap* saai is. Op het moment dat je de deuren opengooit, is de spanning verdwenen. Het gaat niet om mooier maken, maar wel om anders kijken en dat wil ik blijven doen.
Ik slaap, eet, zit bij tijd en wijle op de pot, sleur met regelmaat een boodschappenkar door de supermarkt, hang soms in de kroeg, run een huishouden al is dat het mijne en doe meer van dat soort volstrekt niet-poëtische zaken. Misschien is er iets prozaïsch van te brouwen maar daar ben ik te nuchter voor.
Kortom ik ploeter en het gist in me en ik kan daar vooralsnog geen kant mee op. Het is een beetje als het weer de afgelopen dagen. Gemiddeld genomen heb ik vier seizoenen per dag. Het is een achtbaan, waar nog aan gebouwd wordt, terwijl je al in volle vaart onderweg bent. Spannend maar eigenlijk knap kl*te.
Het probleem is, dat zoiets natuurlijk prachtig klinkt, maar *gaap, gaap* saai is. Op het moment dat je de deuren opengooit, is de spanning verdwenen. Het gaat niet om mooier maken, maar wel om anders kijken en dat wil ik blijven doen.
Ik slaap, eet, zit bij tijd en wijle op de pot, sleur met regelmaat een boodschappenkar door de supermarkt, hang soms in de kroeg, run een huishouden al is dat het mijne en doe meer van dat soort volstrekt niet-poëtische zaken. Misschien is er iets prozaïsch van te brouwen maar daar ben ik te nuchter voor.
Kortom ik ploeter en het gist in me en ik kan daar vooralsnog geen kant mee op. Het is een beetje als het weer de afgelopen dagen. Gemiddeld genomen heb ik vier seizoenen per dag. Het is een achtbaan, waar nog aan gebouwd wordt, terwijl je al in volle vaart onderweg bent. Spannend maar eigenlijk knap kl*te.
zondag 20 januari 2013
Veranderingen
Eergisteren was het voor de tweede dag prachtig wit, gisteren ineens klef, nat en alles weer groen en vanmorgen was de hele omringende wereld wederom bedekt onder een aardige laag sneeuw, voldoende om alles te witten. Het is een prachtig gezicht maar de charme, die het ooit had, heeft het verloren, zoals alle weersextremen hier hebben moeten inleveren.
Regent het overvloedig, blijkt weer ergens iets te lekken, vriest het dat het kraakt dan blijft dat kraken niet beperkt tot het spreekwoordelijke, waait het stevig gaat er weer iets plat en dacht je achterover te kunnen leunen en te genieten van die koperen ploert, dan begeeft links of rechts wel weer iets vanwege de te hoge temperaturen. Zo is er elk seizoen wel iets of de kans op iets, waar je niet op zit te wachten. Wat het deze keer gaat worden, weet ik nog niet, ik wacht ..... af.
Regent het overvloedig, blijkt weer ergens iets te lekken, vriest het dat het kraakt dan blijft dat kraken niet beperkt tot het spreekwoordelijke, waait het stevig gaat er weer iets plat en dacht je achterover te kunnen leunen en te genieten van die koperen ploert, dan begeeft links of rechts wel weer iets vanwege de te hoge temperaturen. Zo is er elk seizoen wel iets of de kans op iets, waar je niet op zit te wachten. Wat het deze keer gaat worden, weet ik nog niet, ik wacht ..... af.
zaterdag 19 januari 2013
Mono
"En?"
"Ook zo blij met de winter?"
"Het was meer een vraag."
"Alles beter dan regen."
"Zo in z'n algemeenheid dan."
"Niks mis met echte seizoenen."
"Ben best in mijn sas, namelijk."
"Behalve het regenseizoen dan."
"Vroeg me af hoe dat kon?"
"Maar ja, je moet het maar gewoon nemen."
"Wat is er veranderd?"
"Het weer, bedoel ik."
"Zoiets komt toch niet zomaar uit de lucht vallen."
"Maar regen blijft ellende."
"Welke zwaluw heb ik over het hoofd gezien?"
"Zeker als het weken duurt."
"Het is best verwarrend, zo plots."
"Nu gelukkig geen last van."
"Niet dat ik terug wil."
"Wanneer heb jij zwaluwen gezien?"
"Nee zeg, ben je gek!"
"Nou, ik dacht al...."
"Maar zo ineens, zo plompverloren?"
"Een beetje erg vroege vogels."
"Dat kan natuurlijk ook omgekeerd. Toch?"
"Als het nou pinguins waren ..."
"Maar niet aandenken. Wat denk je?"
"Hoewel .... die vliegen toch niet?"
"Je moet het maar gewoon nemen, denk ik."
"Weet jij dat?"
"Een cadeautje!!"
"Of waren het ijsberen?"
"Da's toch wel erg prettig!"
"Die vliegen ook niet."
"Zo'n gesprek, doet goed."
"En als je het dan toch over de winter hebt."
"Vind jij niet ook?"
"Waar heb je het over?"
"Ik bedoel maar."
"Ook zo blij met de winter?"
"Het was meer een vraag."
"Alles beter dan regen."
"Zo in z'n algemeenheid dan."
"Niks mis met echte seizoenen."
"Ben best in mijn sas, namelijk."
"Behalve het regenseizoen dan."
"Vroeg me af hoe dat kon?"
"Maar ja, je moet het maar gewoon nemen."
"Wat is er veranderd?"
"Het weer, bedoel ik."
"Zoiets komt toch niet zomaar uit de lucht vallen."
"Maar regen blijft ellende."
"Welke zwaluw heb ik over het hoofd gezien?"
"Zeker als het weken duurt."
"Het is best verwarrend, zo plots."
"Nu gelukkig geen last van."
"Niet dat ik terug wil."
"Wanneer heb jij zwaluwen gezien?"
"Nee zeg, ben je gek!"
"Nou, ik dacht al...."
"Maar zo ineens, zo plompverloren?"
"Een beetje erg vroege vogels."
"Dat kan natuurlijk ook omgekeerd. Toch?"
"Als het nou pinguins waren ..."
"Maar niet aandenken. Wat denk je?"
"Hoewel .... die vliegen toch niet?"
"Je moet het maar gewoon nemen, denk ik."
"Weet jij dat?"
"Een cadeautje!!"
"Of waren het ijsberen?"
"Da's toch wel erg prettig!"
"Die vliegen ook niet."
"Zo'n gesprek, doet goed."
"En als je het dan toch over de winter hebt."
"Vind jij niet ook?"
"Waar heb je het over?"
"Ik bedoel maar."
vrijdag 18 januari 2013
Saaiheid.
Al eens een pakkend boek gelezen over de zoetzachte zaligheid van niet aflatend geluk? Nee? Ik ook niet. Daarbij heb ik bewust de term "spannend" niet gebruikt, want wat is spannend aan een champagne-ontbijt op bed gebracht door de liefde in je leven? Of dat gezellige weekendje Parijs, die heerlijke maaltijd met vrienden, het schoffelen in je prachtige moestuin of het nagenieten van de sauna met massage, terwijl je van de voorjaarszon geniet aan het Lago di Maggiore. Het zijn stuk voor stuk prachtige momenten, ronduit geschikt voor mooie plaatjes maar spannend..... Misschien voor degenen die verrast wordt, als dat al het geval is, maar boek- of bladzijdenvullend? Ik waag het te betwijfelen.
Spannend wordt het als het misgaat, als dromen in duigen donderen en je menseigen hoopt, dat het ondanks alle tegenslag en ongewenste omwegen weer goed komt. Spannend is de weg naar de top, de uren zwoegen, niet de 20 minuten waarin je afdaalt en dan laaft aan koele blonde weldaden. Het is het moment waarop films en boeken eindigen, dan is het gehoopte bereikt of net niet en rest enkel nog het "En ze leefden nog lang en (on)gelukkig." Niet meer de moeite waard om daar beelden aan te verspillen.
Ik hoop en vrees dat mij die saaiheid zeer binnenkort ten deel gaat vallen. Prettig voor mij, jammer voor de schrijverij. Dan moet die behoefte aan het spel met woorden weer van de dagelijkse rompslomp naar het overkoepelende meta-niveau getild worden. Dan is het weer tijd voor "I Salari" of "Die Ander", tenminste, dat zou kunnen.
Spannend wordt het als het misgaat, als dromen in duigen donderen en je menseigen hoopt, dat het ondanks alle tegenslag en ongewenste omwegen weer goed komt. Spannend is de weg naar de top, de uren zwoegen, niet de 20 minuten waarin je afdaalt en dan laaft aan koele blonde weldaden. Het is het moment waarop films en boeken eindigen, dan is het gehoopte bereikt of net niet en rest enkel nog het "En ze leefden nog lang en (on)gelukkig." Niet meer de moeite waard om daar beelden aan te verspillen.
Ik hoop en vrees dat mij die saaiheid zeer binnenkort ten deel gaat vallen. Prettig voor mij, jammer voor de schrijverij. Dan moet die behoefte aan het spel met woorden weer van de dagelijkse rompslomp naar het overkoepelende meta-niveau getild worden. Dan is het weer tijd voor "I Salari" of "Die Ander", tenminste, dat zou kunnen.
donderdag 17 januari 2013
Étappe
Het zal ruim een jaar geleden zijn geweest, dat ik vond dat eindelijk maar eens ingegrepen moest worden. De natuur deed niet wat je zou mogen verwachten, moest dus maar een handje geholpen worden. Verwijsbrief gehaald bij de huisarts. Een verwijsbrief voor het regiohospitaal hier links om de hoek. Ik voor de zekerheid vragen of dat wel werkte. "Ja, natuurlijk, geen enkel probleem."
Die verwijsbrief heeft vervolgens iets van zes maanden op mijn bijkeukentafel rondgezworven tot ik op een maandagochtend dacht: "Laten we eens een afspraak maken." Regioding, niks te doen, snelle behandeling ..... mooi, niet. Afspraak werd 3 maanden verderop geprikt. Soit, een paar maanden meer of minder, daar moest ik nu niet moeilijk over gaan doen. Een maand geleden was het zover. De specialist wierp een blik op het gevraagde en zei in minder dan één minuut: "Daarvoor moet u in Limoges zijn, dat kan hier niet!" Dankjewel, alstublief, 45 euro.
Het maken van die vervolgafspraak (Ahum...) duurde bijna driekwartier maar gaat vanmiddag al plaatsvinden. Ik schat in: 35 minuten heen, 40 minuten wachten, 30 seconden consult, 15 minuten papierwerk en 35 minuten retour met een papier voor een vervolgafspraak, mogelijkerwijs de behandeling .... En voor 45 euro doen die het niet. Wedje maken??
Die verwijsbrief heeft vervolgens iets van zes maanden op mijn bijkeukentafel rondgezworven tot ik op een maandagochtend dacht: "Laten we eens een afspraak maken." Regioding, niks te doen, snelle behandeling ..... mooi, niet. Afspraak werd 3 maanden verderop geprikt. Soit, een paar maanden meer of minder, daar moest ik nu niet moeilijk over gaan doen. Een maand geleden was het zover. De specialist wierp een blik op het gevraagde en zei in minder dan één minuut: "Daarvoor moet u in Limoges zijn, dat kan hier niet!" Dankjewel, alstublief, 45 euro.
Het maken van die vervolgafspraak (Ahum...) duurde bijna driekwartier maar gaat vanmiddag al plaatsvinden. Ik schat in: 35 minuten heen, 40 minuten wachten, 30 seconden consult, 15 minuten papierwerk en 35 minuten retour met een papier voor een vervolgafspraak, mogelijkerwijs de behandeling .... En voor 45 euro doen die het niet. Wedje maken??
woensdag 16 januari 2013
Verrassend
Sakkerloot, da's snel! Nauwelijks drie dagen terug in mijn dagelijkse doen en nalaten en ik zou de boel het liefste nu al naar de maan sturen. Dat kostte me anders toch gauw een week houvastverlies en soms een veelvoud daarvan. Het is maar hoe je het bekijkt, maar hier kan gerust van een vooruitgang worden gesproken. Als nu de bijbehorende corrigerende greep in het nekvel met eenzelfde voortvarendheid de bühne wil passeren is volgende week al de lucht geklaard. Ik zou d'r niet vies van zijn.
Zo'n dag of dagen waarop alles me teveel is, zelfs niks doen me teveel moeite kost, zag(en) er bovendien heel wat treuriger uit dan vandaag het geval is. Behalve het prachtige pak sneeuw en de rare winterse grijsheid afgewisseld met dat felle oplichtende licht, valt er weinig op mijn humeur aan te merken. Ik sukkel weliswaar wat achter mezelf aan, loop me irritant voor de voeten, maar wens me verder vooral naar betere omgevingen in andere tijden ipv naar de hel met hoop op vagevuur. En dit alles volstrekt nuchter geconstateerd, geheel vrij van wishful thinking èn in realtime ipv achteraf geconstateer. Misschien is 2013 zo slecht nog niet.
Zo'n dag of dagen waarop alles me teveel is, zelfs niks doen me teveel moeite kost, zag(en) er bovendien heel wat treuriger uit dan vandaag het geval is. Behalve het prachtige pak sneeuw en de rare winterse grijsheid afgewisseld met dat felle oplichtende licht, valt er weinig op mijn humeur aan te merken. Ik sukkel weliswaar wat achter mezelf aan, loop me irritant voor de voeten, maar wens me verder vooral naar betere omgevingen in andere tijden ipv naar de hel met hoop op vagevuur. En dit alles volstrekt nuchter geconstateerd, geheel vrij van wishful thinking èn in realtime ipv achteraf geconstateer. Misschien is 2013 zo slecht nog niet.
Duikplankvrees
Had wel met "Plankenkoorts" willen beginnen. Klinkt prachtig, maar dekt de lading net niet voldoende. Schuiven, draaien, bijstellen, schaven, selecteren, proberen ... Het is de afgelopen maanden een drukte van jewelste geweest. Een stroom grotendeels buiten de blogs om. Niet alles is tenslotte de moeite van het vermelden waard. Niet dan? Het resultaat is wel, dat er resultaat is en dat daar iets mee zou kunnen, mogen, moeten gebeuren. Nu alleen nog ff doen. Theorie versus praktijk, droogzwemmen versus de duik in het diepe. Het is "Tsjakka" die plank op en doormasseren tot het randje en dan, dan moet het gebeuren of je loopt terug.
Toch nog maar ff terug. Diep ademhalen en de lucht gestaag vrijlaten. Het hele rijtje weer langs. Alle afwegingen opnieuw overwegend. Alles is bekend, ook het onbekende, en dan toch die aarzeling. Het doet me onwillekeurig denken aan die ene aan de rand van de dansvloer. Altijd al mee willen dansen en nu ze eens een keer niet voor je neus weggekaapt is, aarzel je. Is het ongeloof? Gebrek aan zelfvertrouwen? Bescheidenheid? (Lachen mag!) Gewoon stomme drempelvrees!
Toch nog maar ff terug. Diep ademhalen en de lucht gestaag vrijlaten. Het hele rijtje weer langs. Alle afwegingen opnieuw overwegend. Alles is bekend, ook het onbekende, en dan toch die aarzeling. Het doet me onwillekeurig denken aan die ene aan de rand van de dansvloer. Altijd al mee willen dansen en nu ze eens een keer niet voor je neus weggekaapt is, aarzel je. Is het ongeloof? Gebrek aan zelfvertrouwen? Bescheidenheid? (Lachen mag!) Gewoon stomme drempelvrees!
dinsdag 15 januari 2013
Sneeuw
Het gaat niet van harte en had het dat wel gedaan, dan zou ik zwaar aan mezelf hebben getwijfeld. Gelukkig gaan veranderingen tergende langzaam. Hoort wie hier wat zegt! Andere wereld, ander besef. Je zou toch 's morgens niet moeten opstaan en compleet anders tegen het leven aankijken, dan dat je 's avond onder de dekbedden bent gekropen. "Hè, hallo, wil u zich ff voorstellen en dan als de sodemieter uit mijn badkamer verdwijnen?" Nee, het "O ja, dat ben ik" is al bijna meer dan ik 's ochtends kan verdragen.
Met meer of minder tegenzin afgedaald voor mijn eerste koffie, zou wat mij betreft echter wel de telefoon mogen gaan en een van mijn makelaars mij mogen verrassen met de mededeling, dat de avond ervoor een serieus bod uitgebracht is op de blok aan mijn been. Ik zou, nog voordat het melkpannetje op het vuur staat, fluitend de kelder induiken voor een door de jaren bevuilde fles vuurwater. Of spontaan jodelen. Misschien wel allebei. Dat zou werkelijk geen punt zijn. Het zou mijn dag niet verstoren, mijn wereldbeeld herstellen en dan zou het zelfs mogen regenen. Zó!!
Maar het sneeuwt en de telefoon was het zoveelste bedrijf, dat pretendeert beter te zijn dan de concurrentie en daar door mij voor betaald wil worden. Dat vuurwater laten we voorlopig nog maar in de fles maar die veranderingen in de mij omringende buitenwereld zijn van harte welkom. Liever gisteren dan vandaag, dan kan ik tenminste gewoon blijven zoals ik ben.
Met meer of minder tegenzin afgedaald voor mijn eerste koffie, zou wat mij betreft echter wel de telefoon mogen gaan en een van mijn makelaars mij mogen verrassen met de mededeling, dat de avond ervoor een serieus bod uitgebracht is op de blok aan mijn been. Ik zou, nog voordat het melkpannetje op het vuur staat, fluitend de kelder induiken voor een door de jaren bevuilde fles vuurwater. Of spontaan jodelen. Misschien wel allebei. Dat zou werkelijk geen punt zijn. Het zou mijn dag niet verstoren, mijn wereldbeeld herstellen en dan zou het zelfs mogen regenen. Zó!!
Maar het sneeuwt en de telefoon was het zoveelste bedrijf, dat pretendeert beter te zijn dan de concurrentie en daar door mij voor betaald wil worden. Dat vuurwater laten we voorlopig nog maar in de fles maar die veranderingen in de mij omringende buitenwereld zijn van harte welkom. Liever gisteren dan vandaag, dan kan ik tenminste gewoon blijven zoals ik ben.
maandag 14 januari 2013
Bezinksel
De afgelopen weken moeten nog tot rust komen. Veel beweging, weinig tijd voor reflectie. Gaat het goed? Ik mag het hopen. Alle onvoorziene ongewenstheden in het midden gelaten, kan het alleen beter gaan. De vraag is: "In welke richting?" Ik wik en weeg, proef en probeer. De krachten testen hun mogelijkheden zonder het fragiele evenwicht aan het wankelen te brengen of zelfs definitief in het voordeel van de ene of andere weg te verstoren. Na jaren van wensen, willen en herstellen wordt het tijd voor concrete actie. Echte actie, filmische beelden waardig. Geen geleidelijke verschuivingen, geen graduele tintverandering maar een kordate duik in het onbekende diepe. Alles of niets, schepen verbranden, lijnen kappen .... ik aarzel.
Weer alles compleet anders. Weer helemaal of bijna helemaal bij nul beginnen. Wegen zoeken, routines opbouwen, bezigheden in- en/of aanpassen, plekken eigen maken, contacten leggen, etc. Een zoveelste zwaai aan het roer "op goed geluk"? Ik aarzel. Is het de leeftijd? Het gevoel tijd genoeg te hebben voor alles wat nog komen gaat en/of gedaan moeten worden, is verschraald. De tijd omvat geen zeeën meer. Het perspectief verschrompeld. De grenzen komen in zicht, worden meer en meer voelbaar. Het bestaan krimpt en dat knap letterlijk.
Eindelijk doen waar de stap naar Frankrijk al voor bedoeld was geweest? Verloren tijd inhalen? Een onmogelijkheid. Alsnog realiseren van een droom? Toch die Porsche maar dan niet meer om in te rijden? De wens is duidelijk, de wil aanwezig maar de vormgeving vertoont nog vele blinde vlekken.
Weer alles compleet anders. Weer helemaal of bijna helemaal bij nul beginnen. Wegen zoeken, routines opbouwen, bezigheden in- en/of aanpassen, plekken eigen maken, contacten leggen, etc. Een zoveelste zwaai aan het roer "op goed geluk"? Ik aarzel. Is het de leeftijd? Het gevoel tijd genoeg te hebben voor alles wat nog komen gaat en/of gedaan moeten worden, is verschraald. De tijd omvat geen zeeën meer. Het perspectief verschrompeld. De grenzen komen in zicht, worden meer en meer voelbaar. Het bestaan krimpt en dat knap letterlijk.
Eindelijk doen waar de stap naar Frankrijk al voor bedoeld was geweest? Verloren tijd inhalen? Een onmogelijkheid. Alsnog realiseren van een droom? Toch die Porsche maar dan niet meer om in te rijden? De wens is duidelijk, de wil aanwezig maar de vormgeving vertoont nog vele blinde vlekken.
zondag 13 januari 2013
Pffoei ...
Terug op de plek, die ik als mijn thuis zou moeten beschouwen. Maar niet doe. Maar dat is bekend. Ouwe koek. Geleerlooide koeien, getrokken uit een stinkend modderige sloot.
Vandaag de laatste 500 km op de hoop gegooid en in een ongezellig koude tent aangekomen. Hout is op. De twee blokken die in de kruiwagen liggen hebben hooguit een psychologische functie. Op de tussenstop van vrijdag sputterde de kettingzaag. Morgen zien we weer verder. Water zet bij de heersende temperaturen nog net niet uit. Geen vrees voor nachtelijke ijsblokjes, dus.
De koelkasten zijn knap leeg. Een prestatie op zich. Gelukkig stonden nog een paar Belgische brouwels smachtend te wachten om deze aanschuivende avond lichtelijk te begieten. Oud brood in de rooster, kaas, salade en dan een afzakkertje uit Porto voor we de nacht innig omarmen.
Vandaag de laatste 500 km op de hoop gegooid en in een ongezellig koude tent aangekomen. Hout is op. De twee blokken die in de kruiwagen liggen hebben hooguit een psychologische functie. Op de tussenstop van vrijdag sputterde de kettingzaag. Morgen zien we weer verder. Water zet bij de heersende temperaturen nog net niet uit. Geen vrees voor nachtelijke ijsblokjes, dus.
De koelkasten zijn knap leeg. Een prestatie op zich. Gelukkig stonden nog een paar Belgische brouwels smachtend te wachten om deze aanschuivende avond lichtelijk te begieten. Oud brood in de rooster, kaas, salade en dan een afzakkertje uit Porto voor we de nacht innig omarmen.
woensdag 9 januari 2013
Piep!
Terug op het honk maar nog niet aanwezig. Vliegende dagen, buitenaardse dromen en de welbekende strubbelingen tussen het fysiek en de geestelijke component. Ik verblijf nog ff buitengaats. Laat 2013 maar opstarten zonder mij. Ik spring wel op de rijdende trein.
donderdag 3 januari 2013
Voornemens
Roken heb ik nooit gedaan, alcohol is al jaren niet meer dan een zeer matig genoten genotsmiddel en die paar kilo teveel gaan d'r sowieso af .... Kort lijstje dus. Jammer dat ik d'r niet al die andere wensen op kwijt kan. Uurtje per dag bezig zijn met verkoop en het nieuwe leven? Zou dat net zo resultaatgericht werken als bij het reduceren van de kilo's of zou het toch meer iets zijn wat op de marteling lijkt waar een roker doorheen moet om zijn longen te de-asfalteren?
Ik wil mijn leven terug! Dat is toch niet teveel gevraagd, lijkt me zo?
Ik wil mijn leven terug! Dat is toch niet teveel gevraagd, lijkt me zo?
dinsdag 1 januari 2013
Jaartje
Dat was het dan weer,
en
dat was het me wel!!
Beter,
anders,
gewilder,
gezonder,
genotenner
en
meer van die open deuren.
Come in,
2013
Abonneren op:
Posts (Atom)