Vrijdag ging het, gisteren was dubieus, vannacht schoot het helemaal de verkeerde kant op. Het begint vervelend te worden. Vanochtend uren liggen bijkomen. Met mij is er weer ff geen oorlog te winnen. Besloten om er een kwak antibioticum tegenaan te gooien. Had misschien al eerder mogen gebeuren.
Hoofd vrgt voortdurend ondersteuning. Ogen vallen vanzelf dicht. De koffie smaakt niet. Het schiet niet op deze week. Een moment om door te pakken? Als er iets sinds de dood van Y. verloren is gegaan, is het wel doorpakken. Af en toe een oprisping na een lange aanloop om rap terug te zakken in iets wat aardig in de richting van lethargie gaat. Nou laat dat 'in de richting gaan' maar zitten: 'Toestand van abnormale slaperigheid, gebrek aan energie of enorme onverschilligheid voor activiteit.'
Het is (weer) zaak om ergens een begin te vinden en niet om de haverklap onderuit geschoffeld te worden. Het van de week via het opruimen van de binnenplaats geprobeer, maar er zijn legio mogelijkheden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten