Direct, nou ja zoiets, in de benen anders zakt de dag in elkaar voor hij begonnen is. De iets langere ochtenden compenseren niet de beduidend kortere middagen. En dan gaat het ook weer minder van harte dan me lief zou zijn. Opkrabbelen en wegglijden. Vooruit gaan en terug zakken. Het is niet van de orde 'hopeloos' en dat gaat het ws ook niet worden, maar de swung is er weer uit. Het is een kwestie van mezelf achter de vodden aan zitten.
Het moe-zijn overheerst weer zonder duidelijke fysieke redenen. D'r is een verdacht van psychosomatische drijfveren. De zin is weer zoek. Iets waar je je beter niet mee bezig kunt houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten