Kerst en ook weer niet. Het gevoel van iets speciaals mist. Behalve dat de regen van vannacht de daken ontdaan heeft van de sneeuwlaag voelt het meer als een gewone maandag dan eerste kerstdag. Het kerstmenu is gewoon werken en koken heeft al tijden iets onvoorspelbaar qua enthousiasme. Vandaag is dat niet anders. De aanloop wordt aanduwen. Het is dat ik uitzie op een prachtig gedekte tafel vol kerstattributen. Ik zal het er qua 'kick' mee moeten doen.
Het is niet eens, dat ik ingewikkelde hoogstandjes voor elkaar moet krijgen. Goulash vereist geen culinaire fijngevoeligheid. Ook het maken van een tonijntartaar is weinig meer dan letterlijk verhakken van alle ingrediënten. Misschien is de salade nog de meest ingewikkelde gang. Het is de innerlijke weerstand tegen alles denkbare die met regelmaat op de voorgrond weet te treden. Eigenlijk kan alles aan mijn reet roesten. Een deur achter me dicht kunnen trekken en de wereld de wereld laten. Kan niet. Is tenminste niet de bedoeling. Dus, hop, die spekjes in de pan. De bal aan het rillen brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten