Weinig terugblikanimo. Het is ronduit een beroerd jaar geweest. De meeste tijd doorgebracht in bed. Ook net weer. Vaak verzeild in een toestand tussen slaap en werkelijkheid. Zware ledematen en een romp die wil opstijgen. De positieven zijn ver te zoeken. Het willen wordt me onmogelijk gemaakt. Een bel (die we niet hebben), het roepen van mijn naam, een hard klap of zoals vanmiddag iemand die aan mijn voeten schud en iets onverstaanbaars mompelt, haalt me terug in de werkelijkheid en geeft het willen weer ruimte.
Volgende jaar moet een breekpunt gaan worden met de jaren vanaf 2018. Zie ik tegen het jaar op? Ja, en niet zo weinig ook. Eerst het gesnij in mijn lijf en vervolgens zien of dat tot een verbetering van de toestand leidt. Ik heb daar een hard hoofd in. Vrg me niet waarop dat is gebaseerd. Gewoon een gevoel.
Behalve dat ik nauwelijks de conditie heb om dingen aan te pakken, is er ook de neiging om de hele bliksemse boel van het huidige bestaan voor me uit te schuiven. Heeft het zin om de was te doen? Op te ruimen? Eindelijk de administratie op orde te brengen? Ik heb zo mijn twijfels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten