Warmlopen

 Morgen gaat het feest beginnen. Bij een temperatuur van een graad of -12º C gaat het richting de witte jassen, om met Joost Prinsen te spreken. Ik ben in het verleden qua uiterlijk nog weleens vergeleken met die man. Toen in zijn rol als Erik Engerd in de Stratemakersopzeeshow. De man is 81 en onlangs in het nieuws vanwege blaaskanker, ws in het laatste stadium. Ouder maar niet zoveel ouder dat je nog makkelijk je kop in het zand kunt steken.

 Morgen om deze tijd zit ik in de malle molen van voorbereidende onderzoeken; bloed, hart, anesthesie en weet ik wat niet meer. Dan is de vrije wil aan banden gelegd en wordt je rond gecommandeerd. De lunch zal me benieuwen. Mariana zit nog vast in oude tijden, toen haar moeder in het ziekenhuis lag. De verzorging was toen aan de familie. Zelfs maaltijden werden niet of nauwelijks verstrekt. Hoeveel beter het nu is kan ik (nog) niet zeggen, maar ik heb ze maaltijden rond zien brengen, toen ik er voor een kennismaking was.

 Woensdag of donderdag gaat het mes erin en net voor of net na het weekeinde zou ik dan weer thuis kunnen zijn. Benieuwd hoelang het herstel duurt, voordat weer van een beetje normaal leven en bewegen sprake is.

Beperkt

 Veel voornemens, weinig resultaat. Enkel de vuile vaat gaat in een gestage stroom richting de afwasser. Morgen nog en d'r is weer schoon bestek om vuil te maken. Verder moet alles wat voor vandaag bedacht was morgen geregeld worden. Dat wordt een kwestie van de prioriteiten op een rij hebben. De wafels laat ik in elk geval maar zitten. Daar was vandaag wel ruimte voor, maar de energie ontbrak. Lijkt me stug als dat morgen ineens geen punt is.  

Dwaas

 De voorlaatste dag. Ben rustiger dan verwacht. Het is een onwezenlijke toestand. Weer een stuk afwas doen. Het aanrecht komt in zicht. Beginnen met het bijeen rapen van wat mee moet. Denk nog na om wafels te bakken. Nog een paar boodschappen vandaag of morgen. Onwezenlijk, ik schreef het al.

Kil

 Wordt het niet tijd om weer eens met andere dingen dan mezelf bezig te zijn? Gaat dat lukken? Zo ja, wanneer? Na het gesnij? Als de conditie weer een beetje op peil is? Wat geeft me de smaak terug, die verloren is gegaan? De behoefte om verder te kijken dan mijn neus lang is. Me ergens kwaad over maken. Wanneer is dat de laatste keer het geval geweest? Zelfs het geklaag van de zg veiliglanders, die in hotels zijn ondergebracht, klagen over het eten, zakgeld eisen net als nwe kleren, weten geen snaar te raken. Ondankbaarder kan nauwelijks. En dat heeft niks te maken met het feit, dat dat een Nederlands probleem is, dat hier nog nauwelijks speelt. Het zal me allemaal aan mijn reet roesten.

 Ik heb een hoop verloren zien gaan in de laatste paar jaar. Van lol is er al een kleine eeuwigheid geen sprake meer. D'r kan een bom naast me neerkomen en dan kan er misschien een gefronste wenkbrauw van af. Al de boeken en cd's, die met veel enthousiasme zijn verzameld, voelen enkel nog als bagage, die in de weg zit. Verspilling. Waar ik anders, een jaar of twee minstens geleden, bezig zou zijn met de planning van de moestuin, weet ik net bij te houden wanneer het vuilnis aan de straat gezet moet worden. Afgezien van een oprisping hier en daar is het kommer en kwel.

 Het is niet eens dat ik bij de pakken neer zit. Het laat me koud. D'r flitst vanalles door me heen. Meest momenten uit het verleden. Mn de Franse tijd is goed vertegenwoordigd. Afgewisseld met beelden, die zeker weten niet op mijn leven zijn gebaseerd. Vrij naar De Dijk:

 

 Ik doe niks en ik doe niks
 Ik hang alleen maar rond
 Kijk es door de ramen
 En ik krab wat aan mijn kont
 Ik zie niks en ik hoor niks

 Mijn hoofd zit vol met lucht
 Ik voel alleen het ontbreken
 Het ontbreken van de tucht

Strak

 Een beetje soepele dag is mij naar het schijnt niet gegund. Zit daar een plan achter? Na de betere dag van gisteren een vrijwel volledig doorwaakte nacht met als bonus een stijve nek. Die nek, dat is niet de eerste keer. Het is verbazend wat een onwillige spier op een schijnbaar irrelevante plek voor beperkende invloed op je doen en laten heeft. Van het zitten op de pot tot en met het drinken van de koffie. Iedere beweging moet bedachtzaam. Onnadenkendheid wordt direct afgestraft. Dat gaat een trage dag worden. Had gehoopt na gisteren de neiging tot een siësta te kunnen onderdrukken. Daar ziet het niet naar uit. Zien wat er qua afwas uit te slepen is.

Versoepeling

 Eindelijk lijkt het op te klaren. Het gaat langzaam maar het fysiek laat zich niet meer aan de kant schuiven door een haperende motivatie. Direct gebruik gemaakt van de ontstane ruimte. De keuken is nog niet wat het zijn moet, maar een flinke stap in de goede richting gemaakt. Er is weer wat plek om het koken boven het opentrekken van een paar blikken te verheffen. Een worstsalade is het eerste resultaat sinds bijna twee wkn.

 Ik ben werkelijk benieuwd of de ingreep dit geëmmer weet te keren. Er blijft de mogelijkheid bestaan, dat de klachten eerder van het zg post-Covid trauma stammen. Opereren heeft dan op dit deel, het grootste deel van de klachten geen invloed. Ben inmiddels meer bezig met het mogelijke resultaat van het onderzoek dan met de ingreep zelf. Het zal hoe dan ook geen kwestie zijn van 'een knop omdraaien' en alles is weer bij het oude. Het herstelproces, de terugweg zal ws nauwelijks onderdoen voor de duur van het aftakelingsproces. En dan moet je daar ook de vereiste discipline voor aan de dag weten te leggen.

Lam slaan

 Het humeur weet d'r weinig van te bakken. Fysiek valt er in feite niets te klagen maar ergens toe aanzetten, bijv. de afwas, wil voor geen meter. Koud. Ik heb het permanent koud terwijl de CV gewoon z'n werk naar behoren doet. Het vele zitten zal daar voor een flink deel debet aan zijn. Het heen en weer schuiven met de muis en/of het getik op het toetsenbord zijn niet te betichten van lichamelijke inspanning. De hoop op enige activiteit maar weer doorgeschoven naar morgen. Kans? Klein.

 Het is aftellen. Met de dag zijn de bergen hoger en de beren meer in aantal. Nog ff en de reistas mag gevuld worden. Liefst niet op het laatste moment. Lijkt me echt zo'n toestand waarbij je het meest voor de hand liggende vergeet. Ondertussen, zoals al gezegd niet vooruit te branden. Was het een en ander van plan voor het verblijf buitenshuis. Zie daar weinig van terecht komen. Ik heb mezelf in de wachtkamer gezet en dat bevalt me niet.